Με την κατρακύλα που έχουν πάρει τα τελευταία χρόνια οι Cypress Hill, με αποκορύφωμα το έκτρωμα που είναι το “Skull and Bones”, δεν μου φαίνεται καθόλου περίεργο που με το “Dust” αλλάζει εντελώς μουσική κατεύθυνση, και δημιουργεί ένα album που αντί για τα παραδοσιακά hip hop beats του βασικού group του, περιέχει μελωδικές, ατμοσφαιρικές στιγμές, και σκοτεινά ψυχεδελικά στιγμιότυπα, αναγκάζοντάς μας να το λάβουμε υπόψη μας ως την άτυπη συνέχεια του πρώτου “Soul Assassins” project, αλλά και της χαλαρής συνεργασίας του με τον Tricky για το “Juxtopose”.
Για το “Dust” σίγουρα ο Muggs πρέπει να πέρασε πολλές ώρες πάνω από την κονσόλα του, χτίζοντας τα αλλεπάλληλα ηχοτρόπια που εναλλάσσονται το ένα μετά και πάνω από το άλλο, για να οδηγηθεί σε ένα χτίσμα που στην τελική του μορφή μοιάζει λείο και αστραφτερό, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται κάτω από μία σκιά που αρνείται να αφήσει το έργο να αφεθεί στο φως. Παρά όμως τις σίγουρα πολύ καλές προθέσεις του Muggs, το album τελικά μοιάζει ανομοιογενές στο σύνολό του, περνώντας από πολλά μονοπάτια, χωρίς να καταλήξει κάπου, με ιδέες και τερτίπια που τα έχουμε δει και ακούσει πολλές φορές στο παρελθόν, αγαπημένα δεν λέω, αλλά ξεπερασμένα.
Αφήνοντας στην άκρη το ξεχωριστό “Fat City” μόνο και μόνο για την εκπληκτική ερμηνεία του ΘΕΟΥ Greg Dulli στα φωνητικά, σε ένα κομμάτι που μοιάζει να ανήκει στο “1965”, στο τελευταίο πόνημα των Afghan Whigs, από εκεί και πέρα έχουμε ένα παραλήρημα του Muggs ανάμεσα στις κυκλοφορίες των mid 90’s, εκείνων των πρώτων κυκλοφοριών των Portishead, Massive Attack, Tricky και Bjork, και νέοψυχεδελικών ταξιδιών των Death In Vegas. Ακόμα και τα φωνητικά των guests μοιάζουν τόσο πολύ δουλεμένα πάνω σε παλαιότερα πρότυπα που σε κάνει να απορείς. Ειδικά η δεσποινίδα Amy Trujido που κάνει και τοπ ντεμπούτο της εδώ, από όσο μπορώ να γνωρίζω, δίνει ένα mini ρεσιτάλ μιμήσεων, προσαρμόζοντας την φωνή της και την ερμηνεία της, κατά περίπτωση, στο στυλ των Beth Gibbons, Bjork, Tracey Thorn, Alison Goldfrapp, και Martine (του Tricky, u know…).
Από την άλλη στις νεοψυχεδελικές στιγμές που λέγαμε, δίνει την φωνή του ο πρώην Buckcherry, Josh Todd, σε τραγούδια που θα ταίριαζαν απόλυτα να ερμήνευαν οι αδερφοί Gallagher ή και ο Paul Weller… Για τέτοια κατάσταση μιλάμε…
Περίεργα, αλλά και παράλληλα και ανούσια, ακούγονται κάποια ηλεκτρονικά IDM παιχνίδια του Muggs, τα οποία λειτουργούν και ως ενδιάμεσα tracks, καθώς και η εμμονή του σε ένα downtempo ρυθμό που από ένα σημείο και μετά κουράζει, εκτός βέβαια της στιγμής που κάνει την εμφάνισή του ο Everlast στο υπνωτικό “Gone For Good”, που αποτελεί και μία όαση στο όλο σκηνικό που έχει στήσει ο Muggs.
