Παρότι πρόκειται για πρόσφατη κυκλοφορία, οι ηχογραφήσεις που περιέχονται σ’ αυτή δεν είναι καθόλου καινούργιες. Τα επτά πρώτα κομμάτια του cd θα αποτελούσαν ένα άλμπουμ που θα κυκλοφορούσε από την Sire πίσω στα 1968, και το οποίο τελικά κατάφερε και αποτυπώθηκε σε βινύλιο μόλις πέρυσι. Και ήταν τόσο έξοχες οι ηχογραφήσεις, ώστε βρίσκουν πια την ευκαιρία να απευθυνθούν σε ένα ευρύτερο ακροατήριο, επαυξημένες μάλιστα με επτά επιπλέον κομμάτια στο cd από την ίδια περίοδο.
Ο Michael Yonkers αποτελεί στην ουσία μια από εκείνες τις περιπτώσεις των μουσικών που δεν κατορθώνουν ποτέ να ξεπεράσουν τα εμπόδια που θέτουν οι συνθήκες της μουσικής βιομηχανίας και μοιάζουν καταδικασμένες να μένουν στο περιθώριο, κι ας πρόκειται για ιδιοφυΐες που ηχογραφούν πράγματα που βρίσκονται μπροστά από την εποχή τους.
Το παρόν άλμπουμ δεν πρόκειται να σας ζαλίσει με τις πρωτοποριακές του ιδέες, αναμφίβολα όμως πολλά απ’ τα στοιχεία του είναι διαχρονικά και απαντώνται μέχρι τις μέρες μας σε ηχογραφήσεις που επιθυμούν να μένουν πιστές στο αυθεντικό πνεύμα του ροκ εν ρολ. Ο Yonkers τροποποιούσε ο ίδιος τα όργανά του, γι’ αυτό και εδώ μπορείτε να ακούσετε τον ήχο από κιθάρες όπως ελάχιστοι ήταν ικανοί να αναπαράγουν στα τέλη της δεκαετίας του ’60. Και ίσως εξαιτίας του γεγονότος ότι ερχόταν από μια περιφερειακή αμερικάνικη πόλη σαν τη Μιννεάπολη, να μπορούσε να δημιουργεί κάτι τόσο ξεχωριστό και έξω απ’ τα ρεύματα της εποχής, με τον ίδιο τρόπο που οι Stooges και οι 13th Floor Elevators ακολουθούσαν ανεξάρτητους δρόμους από τους υπόλοιπους συνομήλικούς τους.
Η ηχογράφηση είναι πρωτόγονη και πρωτόλεια, όπως οι περισσότερες εξάλλου σπουδαίες παραγωγές στην ιστορία της ροκ μουσικής. Μέσα της θα βρείτε ψήγματα από τον πανκ τσαμπουκά της Νέας Υόρκης - που θα ερχόταν λιγότερο από μια δεκαετία αργότερα - και τις avant garde απόπειρες των Pere Ubu, τα πάντα όμως γεννιούνται φυσικά μέσα από ευφάνταστα ριφ της κιθάρας, δεν υπάρχουν συνθετικά και λοιπά κόλπα που σκοπό τους έχουν να ξεγελάσουν τον ακροατή.
Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε τους να τζαμάρουν σ’ ένα στούντιο της δεκάρας, είμαι σίγουρος ότι έτσι ακριβώς θα απόλαυσε αυτόν τον δίσκο και ο Jack White των White Stripes, αν τον άκουσε!
