Αδιαμφισβήτητα ο 40χρονος πλέον Mick Hucknall, που αποτελεί ουσιαστικά πλέον τους Simply Red, αποτελεί μία από τις πιο ξεχωριστές φωνές της ποπ των τελευταίων δύο δεκαετιών και - παρά τις αλλοιώσεις που διαπιστώνουμε στη νέα του δουλειά - μπορούμε με σιγουριά να υποστηρίξουμε ότι η μισή ομορφιά του υλικού οφείλεται σ'αυτή, κι όχι στις πρωτογενείς εμπνεύσεις. Όπως και να 'χει, του αξίζουν συγχαρητήρια, γιατί είτε με τα ιδιαίτερα φωνητικά χρώματά του, είτε με το σχετικά καλό υλικό που επέλεξε, δεν θέλει και πολύ ζόρι για να καταλάβεις ότι αυτός είναι ένας καλός δίσκος σε εποχές όχι και τόσο πρόσφορες για το είδος που εκπροσωπεί: Δηλαδή ποπ, με έντονα τα 80s χρώματα και λευκές soul πινελιές, έστω κι αν αυτά αποτελούσαν μέχρι και δέκα χρόνια πριν το ιδανικό background για κομμωτήρια, μίτινγκς και καφετέριες.
Ο ήχος του Home μας γυρίζει στην εποχή του "Stars" και γενικότερα σ'εκείνη την επταετία (mid 80s - αρχές 90s) που οι Simply Red από τη μία άκουγαν τα εξ αμάξης από μεγάλη μερίδα των κριτικών, αλλά κατάφερναν να αποκτούν ένα ολοένα και μεγαλύτερο κοινό, χωρίς μάλιστα τα φτηνά κόλπα της μουσικής βιομηχανίας. Ήταν και αυτή η αίσθηση του απόλυτου πιασάρικου hit που είχε ο Hucknall, που έσωζε τα πράγματα σε κάθε δίσκο, και που δεν δυσκολεύτηκε κι αυτή τη φορά να το βρεί. Πρόκειται φυσικά για το καταπληκτικό "Sunrise", έστω και με το δάνειο από τους Hall & Oates και το "I Can't Go For That (No Can Do)". Μπορεί πράγματι να μην το χρησιμοποιεί τόσο νεωτεριστικά κι ανατρεπτικά όσο οι De La Soul στο "Say No Go", αλλά ο άνθρωπος ένα άμεσο, καλοκαιρινό anthem ήθελε να φτιάξει και τίποτα παραπάνω.
Στο ίδιο πλαίσιο κινείται και το σύνολο του "Home". Αν κάτσεις και το καλοσκεφτείς, έχεις βρει χίλια πράγματα να πεις. Ειδικά για τις διασκευές, που αποτελούσαν κάποτε και το δυνατό του σημείο (για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας: "Money's Too Tight To Mention" - Valentine Brothers, "If You Don't Know Me By Now" - Harold Melvin, "Heaven" - Talking Heads, "Ev'ry Time We Say Goodbye" - Cole Porter και "Angel" -Aretha). Στην καλύτερη εκ των νέων, αυτή του "You Make Me Feel Brand New" των Stylistics, τον προδίδει η φωνή του στο (έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά δύσκολο) ρεφρέν, ενώ για την χειρότερη, αυτή της εκτέλεσης στην κυριολεξία του "Positively 4th Street" του Dylan, καλύτερα ας μην ειπωθούν περισσότερα. Ενδιαφέρουσα πάντως είναι και η φρέσκια, χορευτική version ενός reggae classic, του "Money In My Pocket" του Dennis Brown.
Δεν μένουν λοιπόν και πολλά για τη δεκάδα: Καλοκαιρινή, απογευματινή soul γεμάτη έγχορδα ("Home"), λίγο από upbeat "Money's too tight to mention" ("Fake"), acid jazz για τον ήλιο ("Lost Weekend"), τζαζάτη ποπ που ξωκείλει προς Toto και στο τέλος προς Santana (!), αλλά και η απαραίτητη μπαλλάντα ("It's You").
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να μην πάρει κανείς το άλμπουμ ή εντέλει να μην το ακούσει ποτέ, πέρα κι από τις προηγηθείσες περιγραφές. Καλλιτεχνικά δεν είναι και το πιο original που έχετε ακούσει, οι εποχές έχουν περάσει, συν τοις άλλοις κυκλοφορεί στην Ελλάδα από μία εταιρία που προφανώς δεν ξέρει τι να κάνει μ'αυτό (τουλάχιστον όχι όσο με την Έλλη Κοκκίνου και τη Δέσποινα Βανδή), κι αυτό λειτουργεί απωθητικά, και πάει λέγοντας. Ο ένας και μοναδικός λόγος για να γίνει μέρος των καλοκαιρινών σας αποσκευών, είναι ότι ίσως τόσο καλοφτιαγμένο και δροσερό, έστω και εμπορικό ποπ δίσκο ίσως δεν πρόκειται να ακούσουμε φέτος. Ο παλιός, άλλωστε, είναι αλλιώς...
