Με το που πέφτει στα χέρια σου αυτό το άλμπουμ, δεν μπορεί παρά να σου τραβήξει τη προσοχή! Τόσο από το περίεργο - αλλά παράλληλα απλό - εξώφυλλο, όσο και από την έλλειψη τίτλου (απλώς αναγράφει τα ονόματα Julie Doiron και Okkervil River).
Αφού καθίσεις να το επεξεργαστείς λιγάκι, τότε παρατηρείς πως δεν πρόκειται για κάποια συνεργασία μεταξύ δύο καλλιτεχνών, αλλά απλώς για την (αναγκαστική ή μη δεν γνωρίζω) συνύπαρξη κομματιών των δύο μουσικών μέσα σε ένα δίσκο. Ο λόγος άγνωστος. Ωστόσο δεν μπορείς παρά να μελετήσεις αυτό το ένα άλμπουμ, νιώθοντας ότι κρατάς δύο ξεχωριστά στα χέρια σου! Άρα λογικά και η κριτική πρέπει να χωρίζεται σε δύο μέρη…
Πρώτο μέρος: "Αυτά τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν από μένα, στο σπίτι μου, τα πρωινά και τα απογεύματα, με τη βοήθεια της οικογένειάς μου και του minidisk μου". Διαβάζοντας της ευχαριστίες της Julie Doiron στο εσωτερικό του δίσκου, καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για μια πειραματική προσπάθεια. Η καναδέζα μουσικός, έχοντας δείξει τα διαπιστευτήριά της κατά το παρελθόν, τόσο με τη συμμετοχή της στο γκρουπ Eric Trip, όσο και με τη προσωπική της δουλειά (που της χάρισε και ένα βραβείο Juno), επιχειρεί κάτι διαφορετικό για αυτήν. Χρησιμοποιώντας την κιθάρα της και την (συμπαθητική είναι η αλήθεια) φωνή της, υπογράφει τα πέντε πρώτα κομμάτια του άλμπουμ. Κομμάτια, τα οποία μοιάζουν περισσότερο με ιστορίες της καθημερινής της ζωής, καθώς είναι γεμάτα με ανθρώπινα συναισθήματα. Όπως η ζήλια στο "The Songwriter" και η απογοήτευση στο "Wrong Guy". Ωστόσο το μονότονο ύφος που κυριαρχεί στα ακούσματά της, δημιουργούν ένα πολύ βαρύ κλίμα, το οποίο πλησιάζει την κούραση.
Δεύτερο μέρος: Η συνέχεια ανήκει στους εξίσου ακουστικούς, αλλά πιο πολύπλοκους Okkervil River (πήραν το όνομά τους από ένα μυθιστόρημα της Tatiana Tolstaya). Ο εγκέφαλος του συγκροτήματος Will Robinson Sheff συνδυάζει στα τέσσερα κομμάτια που ολοκληρώνουν το άλμπουμ, ιστορίες από την Αμερική με πρόσωπα και καταστάσεις μέσα από τη Ρωσική λογοτεχνία. Φυσικά κάτω από τους μελωδικούς ήχους της κιθάρας, του βιολιού, του πιάνου και της βιόλας. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργήσει ρομαντικές μπαλάντες, που ωστόσο σου δίνουν την εντύπωση ότι κάτι τους λείπει. Όπως η ένταση και το πάθος, που δημιουργούν μια ανατριχίλα, απαραίτητη για τέτοια ακούσματα.
