Μπορεί στα μυαλά όλων μας το Bristol να έχει ταυτιστεί με την trip hop μουσική, δεν παύει όμως να διατηρεί μια αξιοσημείωτη underground rock σκηνή με groups όπως οι Flying Saucer Attack και οι Movietone. Της ίδιας παρέας με τους προαναφερθέντες (με ορισμένα κοινά μέλη μάλιστα) είναι και οι Crescent. Βουτηγμένοι μέσα στη lo-fi ψυχεδέλεια, είναι ικανοί να σε κάνουν να τους λατρέψεις, αλλά και να σε αφήσουν παγερά αδιάφορο, ανάλογα με τις προτιμήσεις σου ή ακόμα την ψυχολογική σου διάθεση.
Το By the Roads and the Fields είναι ηχογραφημένο με τα πιο λιτά μέσα, κατά τα λεγόμενα μάλιστα μακριά από το studio, σε ασυνήθιστες περιοχές. Αυτή η ανεπιτήδευτη παραγωγή, με τις χαμηλόφωνες συνθέσεις, την λυρική (βλέπε Ian Curtis) φωνή του τραγουδιστή και την άμεσο ήχο των συνοδευτικών οργάνων (είτε πνευστών είτε εγχόρδων είτε απλά μιας μελόντικας ή ενός οργάνου) εντείνει το σκοτεινό κλίμα που ουσιαστικά κυριαρχεί σε όλο το δίσκο.
Θα μπορούσαμε να τους τοποθετήσουμε κοντά στους Velvet Underground στις πιο χαμηλόφωνες στιγμές τους, ή ακόμα στους Joy Division αν από τους τελευταίους αφαιρέσουμε τις όποιες εξάρσεις. Οι πειραματισμοί των Crescent χάνονται συχνά σε ψυχεδελικά μονοπάτια, αγγίζουν λίγο την jazz σε ένα δυο σημεία, αλλά πέφτουν και κάποιες φορές σε αδιέξοδα.
Γενικά το μεγαλύτερο στοίχημα στους χαμηλόφωνους και εσωστρεφής δίσκους είναι το κατά πόσο μπορούν να σε κρατήσουν σε όλη τους τη διάρκεια χωρίς να γίνονται μονότονοι και πλαδαροί. Οι Crescent κάνουν μια πολύ καλή προσπάθεια για τη δημιουργία ενός προσωπικού ατμοσφαιρικού δίσκου αλλά αμφιβάλλω για το κατά πόσο κερδίζουν το προαναφερθέν στοίχημα.
