Για κάποιο λόγο, φαίνεται ότι πλέον οι Tindersticks δεν ανήκουν και στις πρώτες προτεραιότητες της εταιρίας τους, αφού το πρόμο είναι μηδενικό και ήδη μετά από τόσο καιρό παραμονής στα δισκοπωλεία, οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού δεν έχουν βρεθεί σε καμία δισκοκριτική στήλη. Το ξεπερνούμε με κάποια πικρία, αν και μεσούντος του καλοκαιριού πλέον, το πιο πιθανό είναι ένα τέτοιο άλμπουμ τέτοιας υφής να περάσει πλέον απαρατήρητο. Και θα είναι κρίμα γιατί πραγματικά είναι πολύ αξιόλογο!
Οι Tindersticks φαίνεται καταρχήν να ξορκίζουν εν μέρει τα σκοτεινά 70s σόουλ φαντάσματα των Curtis Mayfield, Donny Hathaway και Bobby Womack που έφεραν κοντά τους με το προπέρσινο "Can Our Love" και το "Simple Pleasures" του 1999. Και λέμε εν μέρει, γιατί επιστρέφουν μεν στην ενορχηστρωτική πανδαισία του "Curtains", τότε που ο Dickon Hinchliffe είχε οργιάσει πραγματικά ανασταίνοντας ένα ολόκληρο δραματικό ρετρό κινηματογραφικό κλίμα στα βαλσάκια του, αλλά από την άλλη το κάνουν με πιο χαλαρό τρόπο, που δεν σε φέρνει πάντα στο συναισθηματικό πρεσάρισμα και τον υποταγμένο νταλκά εκείνου.
Φαίνεται λοιπόν να επιχειρούν, κατασταλλαγμένοι πια, μία συνολική θεώρηση των ατού τους: Το "Sometimes It Hurts" συνεχίζει την παράδοση των πολύ καλών ντουέτων του Staples, με τις Isabella Rossellini, Ann Magnusson και Carla Torgerson, αν δεν έχουμε ξεχάσει κάποια. Αυτή τη φορά μαζί του είναι η Lhasa de Sala που ταιριάζει απόλυτα στο Hazlewood/Sinatra κλίμα του τραγουδιού. Το "4.48 Psychosis", μοιάζει με άσκηση των Velvets σε κάποιον αδαή, που σαφώς δεν κολλάει στο κλίμα του άλμπουμ, αλλά οι παραμορφωμένες και μανιασμένες κιθάρες, το feedback, το βιολί που στριγγλίζει και η ελεύθερη αφηγηματική ερμηνεία του Staples, δεν θα θυμίζει κανένα "Heroin", αλλά το "My Sister" των ίδιων των Tindersticks. Για την ιστορία να πούμε ότι εδώ χρησιμοποιείται κομμάτι του σεναρίου της Sarah Kane που αυτοκτόνησε το 1999 και που δανειζόταν συχνά πυκνά στίχους των Tindersticks στα σενάριά της.
Να πούμε για το κολλητικά υπνωτικό "Say Goodbye to the City", με τα βιολιά και την τρομπέτα του Terry Edwards, τη Scott Walker-ική ορχηστρική ομορφιά του "My Oblivion"; Θα πρέπει να αναφερθούμε και στην ιδιαίτερη ομορφιά του "Until the Morning Comes" που ανοίγει το άλμπουμ σε ερμηνεία όχι του Stuart, αλλά του Dickon Hinchcliffe, το οποίο αρχίζει κάπως έτσι: "My hands around your throat / If I kill you now / they'll never know" και καταλήγει στο ρεφρέν κάπως έτσι: "Hush now darling I can hear your scream / Let me hold you until the morning comes"; Και είναι όμορφο, ξέρετε, να έχουν φτάσει στο σημείο που να τα μπερδεύουν όλα, όπως ακριβώς κάνει και η ζωή... Και ο ερωτισμός να χωράει, όχι πάντα ο νοσηρός. Και τα απλά λόγια: "No I don't even want to spend another day / Not a single moment from your side / Over the memory / The folds of your skin / Over sweet memories / Like a taste of honey".
Το πάθος για τον Jacques Brel και οι ψυχωτικές Cave-ικές εξαρσεις, τα ανεξίτηλα ίχνη των Lee Hazlewood και Leonard Cohen υπάρχουν σχεδόν από την αρχή της ύπαρξής τους και τους συντροφεύουν μέχρι τώρα. Ο ήχος των Tindersticks είναι αναγνωρίσιμος 100% και δεν θα πρέπει να περιμένουμε δραστικές αλλαγές -ίσως τις μεγαλύτερες τις είδαμε στα δύο προηγούμενα άλμπουμ. Εδώ φαίνεται να στέκονται στη μέση. Ο υγρός και σκοτεινός μικρόκοσμός τους δεν έχει ούτε αυτή την έντοχη soul χροιά, ούτε τα μελοδραματικά έπη του "Curtains", ούτε βέβαια την πρώιμη κατήφεια και αποδοχή των συνεπειών μιας σπαραξικάρδιας ερωτοληψίας. Ακόμα και δύσκολες περιόδους, περισσότερο θα συνδράμει στο να μαλακώσει τα σημάδια, παρά στο να βουτήξετε ακόμα πιο βαθιά στα συναισθηματικά βαλτόνερα. Πολλές φορές η ίδια η μουσική δίνει την αίσθηση του επόμενου πρωινού, που όλα είναι πιο ήρεμα.
Μην αναζήτήσετε κάτι διαφορετικό στο "Waiting for the moon". Τα σκωπτικά τους στάνταρ δεν μπορούν να σας δώσουν παρά δέκα τραγούδια βουτηγμένα στον καπνό -σαφώς με πιο καθαρή, αν και υποβλητική ατμόσφαιρα, από την έντονη παρουσία των εγχόρδων- που απλώς θα λειτουργήσουν συμπληρωματικά στη δισκογραφία τους. Κι αν τους δώσετε τον απαραίτητο χρόνο (γιατί ειδικά αυτά, τον χρειάζονται) θα λειτουργήσουν απόλυτα επιβραβευτικά, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη κυκλοφορία τους αυτή τη δεκαετία.
