Στην τέχνη υπάρχουν δυο είδη από καλλιτέχνες: Αυτοί που καταφέρνουν (είτε από τύχη είτε από προσωπική αγωνία) να δημιουργήσουν σημεία αναφοράς στον χώρο τους και εκείνοι που θέλουν απλά να φτιάξουν κάτι όμορφο που θα το αγαπήσει ο κόσμος. Αυτό συμβαίνει και με τους Εarlimart. Μπορεί να μην έβγαλαν τον δίσκο της δεκαετίας, αλλά έχουν 12 πολύ, ως πάρα πολύ αξιόλογες συνθέσεις στον χώρο του αμερικάνικου folk / indie rock.
Μετά από ένα ΕP που έδειχνε ηλεκτρισμένες αναζητήσεις κρατούν αυτό το βουητό ως εναρκτήριο σημείο και χρωματίζουν τον ήχο τους με μελωδικές κιθάρες, πιάνα και μια ευαίσθητη μελαγχολία σαν αυτή που εξέφρασαν, οι REM αλλά και οι Sparklehorse.
Σαν γνήσια τέκνα των Grandaddy (o Jason Lytle έχει αναλάβει και την συμπαραγωγή σε ένα κομμάτι στο "we drink on the job") κινούνται μία στον ήχο της μπαλάντας με country διαθέσεις, μία αυξάνουν τους ρυθμούς με ευγενικά πλήκτρα, παραμορφωμένες κιθάρες και lazy λούπες. Οι προβοκατόρικες κιθάρες βγάζουν έναν fuzzy ήχο, καταλήγοντας ακόμη και σε punk κορυφώσεις, είτε στήνουν παρόμοια party μ'εκείνα των Dandy Warhols! Γενικά όμως οι εξάρσεις είναι μεμονωμένες...
To "Everyone down here" πιστεύω ότι έχει πολλά να δώσει, ειδικά στους φίλους του αμερικάνικου indie ήχου που έχουν τελειοποιήσει οι Grandaddy. Είναι ένας δίσκος πολλαπλών ακροάσεων, που ίσως ακούγεται κοινότυπος στην αρχή. Αργότερα θα προσέξετε ότι και ένταση έχουν και γλυκές μελωδίες και μπορούν να φτιάξουν μια ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα, πράγμα ψιλό αναμενόμενο μιας και ο τραγουδιστής τους είναι ο Aaron Espinoza, ένας ικανός αλλά και διαβασμένος παραγωγός.
Στην τελική μερικές φόρες θες απλά να ακούσεις όμορφη μουσική και όχι αριστουργήματα!
