Δεν ξέρω κατά πόσο μεγάλη ήταν η αναμονή ενός προσωπικού άλμπουμ από τον επί 22 συναπτά σωτήρια έτη frontman των Depeche Mode, σίγουρα όμως θα είχατε την απορία να μάθετε πως ακούγεται χωρίς τον Martin Gore.
Λοιπόν, αν και συνεργάζεται εδώ με τον πολυοργανοπαίχτη και νεϋορκέζο φίλο του Knox Chandler (πρώην κιθαρίστα των Psychedelic Furs) και αφήνει την παραγωγή στα χέρια του Ken Thomas (θα τον γνωρίζετε από τη δουλειά του στους Sigur Ros), το Paper Monsters ακούγεται με μια πρόχειρη ακρόαση ως δουλειά των Depeche Mode (κυρίως για την χαρακτηριστική χροιά της φωνής του και για την βγαλμένη από το "Songs of Faith & Devotion" αρχή του), αλλά στη συνέχεια διαπιστώνεις τις διαφορές: Είναι πιο αισθησιακή ίσως, οπτιμιστική, μα και σκοτεινή παράλληλα, με έμφαση στα φυσικά όργανα.
Και τελικά δεν αποφεύγει και τις εκπλήξεις, όπως το "Black and Blue Again" που με τη slide κιθάρα του και την σκοτεινή ατμόσφαιρα μας φέρνει σε διασταύρωση Nick Cave, Ry Cooder και 16 Horsepower, ή ένα αληθινά συναισθηματικό και ταξιδιάρικο κομμάτι με τίτλο "Stay". Mαζί έχουμε και ρηλαξαρισμένα electro tunes ("I Need You"), αλλά και μια σύνθεση με 80s σύνθια που θα περιμέναμε πλέον μόνο από τους ...Puressence, όπως το πανέμορφο "Hidden Houses".
Το σύνολο όμως είναι αρκετά χαμηλότονο, απόρροια της τάσης του Dave να μην τιθασεύει τους αφηρημένους μουσικούς συλλογισμούς του και να αφήνεται/κλείνεται περισσότερο στην ατμόσφαιρα. Σίγουρα θα αποτελέσει ένα σημαντικό απόκτημα για τη συλλογή των fans των Mode, αρκεί να σεβαστούν τη διάθεσή του για έκφραση μέσα από ελαφρώς διαφορετικούς και πιο γήινους ήχους.
