Μπορεί να κλείνουμε φέτος και δύο δεκαετίες από το peak της καριέρας του duo αυτού που γέμισε τα charts με hits όπως τα "Kiss on My List", "Private Eyes", "I Can't Go for That (No Can Do)", "Out of Touch" και φυσικά το "Maneater".
Δεν μπορούμε ότι έγιναν και ιδιαίτερα αντιληπτές οι προσπάθειές τους στα τέλη των 80s και τα 90s (δεν ήταν άλλωστε και ιδιαίτερα παραγωγικοί όλο αυτό το διάστημα), γι' αυτό και η επιστροφή τους δεν έγινε και με τυμπανοκρουσίες.
Ο ήχος τους, άλλωστε, βρίσκεται ακόμη στα 80s, στηριζόμενος στην αγάπη τους για τη soul της Philadelphia, τις μελωδίες που είναι γραμμένες σε ακουστική κιθάρα και το φωνητικό συνδυασμό του falsetto του Daryl Hall και του βαρύτονου του John Oates. Η pop/soul αισθητική τους είναι λοιπόν αρκούντως στρογγυλοποιημένη και ραδιοφωνική, χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις και κορυφώσεις.
Χωρίς να ταλαιπωρεί τα αυτάκια μας, απλώς χαϊδεύοντάς τα, η μουσική του Do It For Love μας φτάνει ως το τέλος, θυμίζοντας στην παραγωγή τις 90s απόπειρες των Mike + the Mechanics, Lighthouse Family και Simply Red. Πουθενά όμως δεν φτάνει τις κορυφαίες στιγμές τους, ούτε καν μας δίνει ένα hint να πιστέψουμε ότι και οι ίδιοι θα επαναλάβουν τις δικές τους.
