Έχω αναπτύξει μια θεωρία η οποία λέει ότι κανένα ροκ σχήμα δεν νοείται να ονομάζεται αληθινά σπουδαίο αν δεν τα καταφέρνει εξίσου καλά στο να παίζει πραγματικά δυνατά και πραγματικά σιγανά.
Αν αυτή η θεωρία έχει κάποιο ουσιαστικό υπόβαθρο και βρίσκει κάποιους σύμφωνους, τότε δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι British Sea Power είναι το δίχως άλλο ένα πρώτης τάξεως καινούργιο Βρετανικό σύνολο. Για τους υπόλοιπους που όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά ένα μάτσο μπούρδες που μόλις εφεύρε ένας αργόσχολος γραφιάς της δεκάρας - αν και δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα, μακάρι να είχα το χρόνο και το χώρο να σας εξηγήσω, αλλά βλέπω ήδη το χέρι του εκδότη έτοιμο να μου κόψει την πρόταση - θα πρέπει να σας πείσω με διαφορετικούς τρόπους, και δεν βρίσκω κανέναν καλύτερο απ' το να σας μιλήσω για τη μουσική τους.
Οι British Sea Power λοιπόν έρχονται κατά πάνω μας από το ξεκίνημα κιόλας του δίσκου τους, και δεν σταματούν καθόλου μέχρι το τέλος του. Αυτό δεν σημαίνει τουλάχιστον ότι τρέχουμε καθ' όλη τη διάρκειά του με φρενιτιώδεις ρυθμούς. Οι κιθάρες είναι δυναμικές και επικίνδυνες στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου, μα αποπνέουν μια γαλήνια ένταση που εμάς προσωπικά μας έχει σκλαβώσει.
Αν θα θέλαμε να τους συγκρίνουμε με άλλα σχήματα παλιότερα - όπως γνωρίζετε πολύ καλά πως κάνουν όλοι όσοι κριτικάρουν δίσκους άλλων, κι όλα αυτά όχι για να κάνουν τους έξυπνους μα για να δώσουν έναν μπούσουλα του ήχου τους - θα λέγαμε ότι διανύουν δρόμους παράλληλους με τους Kitchens Of Distinction βασικά, ενώ σκόρπια έρχονται στο νου μας κι άλλα ονόματα περισσότερο ή λιγότερο γνωστά: ένα τους κομμάτι μας θυμίζει πρώιμους Go-Betweens και πιο συγκεκριμένα το δικό τους παρθενικό άλμπουμ ("Remember Me"), το προηγούμενο περνούσε απ' τα λημέρια των Gallon Drunk με το όργανο που αιχμαλωτίζει ("Something Wicked") ενώ τα αβίαστα, όπως-βγαίνει-η-ανάσα φωνητικά μας φέρνουν στο νου τον Ian Brown.
Το κυριότερο πάντως είναι ότι το γκρουπ γράφει τρομακτικά κομμάτια ευαίσθητης power pop (αν και η "Δύναμη" στο όνομα παραπέμπει σε περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις!), που δίκαια μαγνήτισαν επάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας - και σ' αυτό πρωτοστάτησαν τα σινγκλ που βγήκαν με το τσουβάλι, κάποια υπάρχουν και εδώ όπως και ορισμένες δεύτερες πλευρές. Κι όσο κι αν δεν είμαστε σίγουροι αν τελικά θα κερδίσουν το κοινό της ανεξάρτητης ποπ σκηνής (το οποίο δεν αποτελεί δα και κανένα σοβαρό βαρόμετρο της αξίας ενός συγκροτήματος, για τη Βρετανία μιλώντας τουλάχιστον), αυτό που θα έχει μείνει στο τέλος της χρονιάς θα είναι ένα καταπληκτικό άλμπουμ που θα έχουν απολαύσει οι διορατικοί και μερακλήδες ρέκτες αυτού που ονομάζουμε ανεξάρτητη ποπ μουσική. Και κάτι μου λέει ότι μέσα σας σας τρώει να αποτελείτε κι εσείς μέρος αυτής της ομάδας, οπότε απορώ γιατί ακόμη δεν έχετε ακούσει τούτη τη δουλειά (λέμε τώρα, για να πιάσουμε τους αργόστροφους…).
Το παρόν άλμπουμ θα παίξει στα καλύτερα αυτής της χρονιάς στα Βρετανικά μουσικά έντυπα και θα πρόκειται για μια από τις περιπτώσεις εκείνες που δεν έχουν πέσει έξω απ' τα πραγματικά καλλιτεχνικά μεγέθη.
