Παράξενη εταιρεία αυτή η Defiance Records. Διαθέτει στις τάξεις της συγκροτήματα τόσο ετερόκλητα μεταξύ τους, που μου θυμίζει έντονα τον Ολυμπιακό που έχει ταυτόχρονα Καρεμπέ κι Αμανατίδη στην ίδια ενδεκάδα. Οι Ambrose ευτυχώς ανήκουν στην κατηγορία “Αξιόλογα Σύνολα, αν και το να ακούς γερμανικό emo, είναι σαν να προσπαθείς να μάθεις χορό στον Τζενγκις Χαν”.
Οι Weezer, Feeder κτλ έχουν την τιμητική τους, αν και φαίνεται ότι η μπάντα δεν έχει μόνο αφομοιώσει τις πολλαπλές επιρροές τους, αλλά τις έχει μεταμορφώσει και τις έχει μετουσιώσει σε κάτι αυστηρά προσωπικό, είτε όσον αφορά τον ήχο τους, είτε όσον αφορά τη θεματολογία των στίχων τους (έρως, “τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος” κτλ).
Η προσωπική γραφή των κομματιών τους είναι κάτι που μου έκανε εντύπωση -για να λεμε και του στραβού το δίκιο. Στην πατρίδα τους υποθέτω ότι θα λατρεύονται με τον ίδιο τρόπο που αγαπιούνται εδώ οι Pleasure, αλλά μεταξύ μας δεν βλέπω πως είναι δυνατόν μια Τευτονική προφορά και μια Γερμανοπρεπεστατη εκφορά στίχων (σαν να ακούς τον Klaus Meine να έχει κάνει γάργαρες με τεκιλα και να τραγουδάει το soundtrack του “Η Πολυαννα Πλένεται στο Γκουανταλκιβιρ”) να βρει απήχηση σε μη-Σαξονικές χώρες.
Οι φήμες από τη πατρίδα τους λενε ότι ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο "The grace of breaking moments" ήταν παρασάγγες ανώτερος από αυτόν, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να το διαπιστώσουμε αυτό γιατί δεν τον έχουμε ακούσει. Παρολαυτα οι διαθέσεις των τεσσάρων μουσικών είναι τίμιες, τα τραγούδια τους απέχουν πολύ από το να χαρακτηριστούν κακά ...αλλά κάτι λείπει ρε γαμώτο.
