O David Lehnberg, όπως παρατήρησε κι ο φίλτατος Μάνος Μπούρας πράγματι είναι πιο άσχημος κι από τον Lyle Lovett. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να γράφει τραγούδια αντιστρόφως ανάλογα με την εξωτερική του εμφάνιση.
Το "not today, not tomorrow" συγκαταλέγεται μέχρι στιγμής στα σινγκλ της χρονιάς για τον γράφοντα, γιατί:
α) έχει ένα μπιτατο και ξεσηκωτικό ρυθμό που ανασταίνει ακόμη και φίλαθλους του Παναθηναϊκού
β) του θυμίζει κάτι από τους -αγαπημένους του- Kent (όλοι οι Σκανδιναβοί άνηκαν ανέκαθεν ηχητικά στην ίδια σχολή)
γ) το ρεφρέν του μου κόλλησε στο νου και το σιγοτραγουδούσα σε όλη τη διαδρομή από το σπίτι μου μέχρι τη δουλειά, πράγμα που συνέβη τελευταία φορά 2-3 μήνες πριν με το Beautiful Days των Venus και
δ) γιατί δεν το παίζει ψευτοδιανοούμενος και καλά ψαγμένος, αλλά γράφει στίχους απλούς που στα αυτιά μου ακούστηκαν σαν έναν εξομολογητικό λόγο αγάπης ενός ανθρώπου προς την αγαπημένη του - "Tonight we'll move the world if you want to. My voice sounds like a thousand echoes. Spinning on the words you left with me. Thank you for the beauty you wear (and put inside me) so endlessly. And you where are you gonna be when all the faces hit the ground. I love the way you laugh in melodies as if we were wings on the light air. And everything is so gorgeous. But I can't stay here not today, not tomorrow".
Ο,τι κι αν μου λέτε για τον "νέο καταπληκτικό δίσκο των Blur", που όλοι τον έχουν εξυψώσει σε επίπεδο αδικαιολόγητα υψηλά κατά τη γνώμη μου, εγώ πάντα θα παραμένω πιστός οπαδός πιο ποπ-ροκ στιγμών που μόνο κομμάτια σαν αυτό μπορούν να μου προσφέρουν. Ακόμη κι αν δεν βρείτε το σινγκλ, αγοράστε το δίσκο (ή στην τελική κατεβάστε το τραγούδι από το Kazaa…)
