Διαβάζω για άλλη μία φορά το κειμενάκι που συνοδέυει το Alter -στην promo τουλάχιστον έκδοση- και νομίζω πως τελικά συμφωνώ. Δεν είναι pop μουσική, δεν είναι hard-rock, δεν είναι όμως ούτε και metal.
Τι είναι; 3 άτομα, οι πρώην Slaves όπως ίσως θα ξέρετε, που μπερδεύουν τις επιρροές τους από άπειρα μουσικά στυλ της μουσικής παραγωγής των τελευταίων... πολλών χρόνων και φτιάχνουν έναν ήχο ιδιαίτερο. Ιδιαίτερο; Ευφυές καλύτερα... Και εξαιρετικά ενδιαφέρον.
Μελωδικά πλήκτρα που μπερδεύονται με δυνατές μπασογραμμές και γλυκά φωνητικά με σκληρά ριφ από τις κιθάρες είναι μερικές μόνο από τις όμορφες «περιέργες» μίξεις που ακούμε σε αυτό το άλμπουμ.
Μίξεις που ουσιαστικά είναι όλη η ομορφιά του δίσκου. Π.χ στο Aeon Flame, ακούμε τα φωνητικά του Andrew πειραγμένα από ισχυρές δόσεις εφέ και όμως διατηρούν μία γλύκα, ίσως ενισχυμένη και από το βαρύ ηχητικό background.
Ή το Draws an 8; Μία σπουδαία ποπ στιγμή, που θα μπορούσε να γράψει και ο Badly Drawn Boy, αλλά παιγμένη κάτω από το πρίσμα που επιβάλλει το μουσικό όραμα των P.F, όπως και το Czarina άλλωστε, με το πιανάκι, θαρρείς βγαλμένο από τα sessions του White Album των Beatles, κι όμως γρήγορα η κατεργασμένη δυναμική του κιθαριστικού τους ήχου έρχεται να βάλει τα πράγαμα στη θέση τους: πρόκειται απλά για ένα πανέμορφο και ευφυές τραγούδι των Pleasure Forever, βουτηγμένο στην αυθεντικότητα και με την προσωπική σφραγίδα τους.
Σε ποιον όμως να προτείνω αυτόν τον δίσκο; Σίγουρα σε όλους τους αληθινούς μουσικόφιλους και σίγουρα για τους φίλους του σκληρού ήχου. Αλλά και οι λάτρεις της μελωδίας, δεν θα απογοητευτείτε!
