Ακούγοντας το "Hometime", το album που σηματοδοτεί την επιστροφή της Alison Moyet στην δισκογραφία ύστερα από 9 σχεδόν χρόνια (τόσα πέρασαν από το "Essex"), σε κάνει να αναρωτιέσαι τι είχαν στο μυαλό τους οι άνθρωποι της Columbia όταν αρνιόντουσαν για αρκετό καιρό να κυκλοφορήσουν την νέα δουλειά της βρετανίδας τραγουδίστριας. Πώς ήταν δυνατόν να μην διακρίνουν την ομορφιά και την φινέτσα που κρύβουν μέσα τους οι 11 αυτές νέες συνθέσεις; Εν πάσει περιπτώσει, η 42χρονη πλέον βρετανίδα ντίβα από το Basildon, βρήκε τον δρόμο της, και το "Hometime" κυκλοφορεί πλέον από την ανεξάρτητη Sanctuary.
Αν είστε από αυτούς που θυμούνται την κυρία Moyet από τις δουλειές της με τον Vince Clark ως Yazoo ή από αυτούς που απογοητεύτηκαν, δικαίως, και την ξέγραψαν, αδίκως, από το, σε παραγωγή του Ian Broudie, "Essex", ετοιμαστείτε να εκπλαγείτε και να απολαύσετε μία επιστροφή που -πιστέψτε ότι διαβάζετε- είναι απρόσμενα αριστουργηματική.
Με δεκάδες πολύτιμους συνεργάτες, όπως ορισμένοι πρώην Spiritualized και ο Adrian Utley των Portishead, καθώς και με τους γνωστούς για τις δουλειές τους με τους Massive Attack και τους Goldfrapp, The Insects στην παραγωγή, η Alison Moyet κλείστηκε στο studio των Massive Attack, και όταν βγήκε, είχε στα χέρια της ένα πραγματικό εκλεκτικό διαμάντι σπάνιας ωριμότητας.
Τα 11 τραγούδια που αυτή την φορά υπογράφει και η Alison Moyet, είναι μικρές ιστορίες πόνου, αγάπης, ζήλιας, έρωτα και ελπίδας, όπως αυτά μπορούν να ερμηνευθούν από μία γυναίκα, που φαίνεται από τον τρόπο που δίνει ζωή στους στίχους με την όχι μόνο αναλλοίωτη από τον χρόνο, αλλά και ακόμα πιο αέρινη φωνή της, ότι πραγματικά ζει την κάθε μοναδική στιγμή των λέξεων. Όταν λοιπόν, λέει στον εραστή της "You don't have to go" ή όταν τον απειλεί "If you don't come back to me" είσαι σίγουρος ότι το εννοεί. Δεν δέχεται το "Όχι" σαν απάντηση.
Με τραγούδια τέλεια ενορχηστρωμένα από τους Insects και με μελωδίες που νομίζεις ότι ξεπετάχθηκαν από το βιβλίο των επιτυχιών των Burt Bacharach και Hal David, ιδιαίτερα τα υποδείγματα αψεγάδιαστης ώριμης pop, που είναι τα "Yesterday's Flame", "Should I Feel That Is Over", "More" και ιδιαίτερα αυτό, "Do You Ever Wonder", όλα περασμένα βέβαια από μία ατμοσφαιρική σύγχρονη αισθητική που χρωστάει πολλά στους συνεργάτες της, και μία οριακή ερμηνεία που σε προκαλεί να παρομοιάσεις την Moyet με την Dusty Springfield, το "Hometime" είναι εκείνο το album που ακούγεται τόσο κλασικό και γνώριμο, λες και αποτελείται από διασκευές παρά από πρωτότυπες συνθέσεις.
Μπορεί να μην γνωρίσει την ίδια προώθηση και το ίδιο hype για ευνόητους λόγους, όμως η θέση του "Hometime" βρίσκεται εκεί δίπλα στο περσινό "Out Of Season" της Beth Gibbons και του Rustin Man.
