Ο τίτλος ενός άρθρου με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου album των Venus θα μπορούσε να ήταν απλά "To Βέλγιο ξαναχτυπά!". Μπορεί να χρειάστηκε να φτάσει στα χέρια μας το τρίτο τους album για να τους γνωρίσουμε καλύτερα στη χώρα μας, όμως τώρα πλέον με το "Vertigone" φαντάζουν έτοιμοι να μας απασχολήσουν ευχάριστα και να τους τοποθετήσουμε εκεί δίπλα στους συμπατριώτες τους dEUS (ειδικά αυτούς), Soulwax και Zita Swoon.
Το κουαρτέτο που ηγείται ο χαρισματικός Marc H. Huyghens και πλαισιώνουν σε ρόλους συμπρωταγωνιστών ο άλλωτε touring buddy και drummer της Polly Harvey, Jean-Marc Butty, o Pierre Jacqmin στο όρθιο μπάσο και ο, σε πολλές στιγμές πρωταγωνιστής, βιολιστής Christian Schreurs μοιάζει να έχει βάλει σκοπό να συνεπάρει τον ακροατή σε ένα μεθυστικό pop κρεσέντο με extra δόσεις συναισθηματισμού, ατμόσφαιρας και 90's αναφορών. Και τα καταφέρνουν πολύ καλά.
Ο ακουστικός ήχος και οι αδιαμφησβήτητα ενδιαφέρουσες, αν όχι πολύ επιτυχημένες σκοτεινές pop μελωδίες των Venus, καθώς και η εμφανέστατη διάθεσή τους να κινηθούν στο χώρο εκείνον όπου οι έννοιες μουσική και τέχνη συναντιούνται, χωρίς όμως να φαίνονται ελιτιστές, το αντίθετο μάλιστα, φέρνουν αμέσως στο νου του κοινού ακροατού το όνομα των πολυαγαπημένων στο ελληνικό μουσικόφιλο κοινό συμπατριωτών τους dEUS.
Ίσως αυτό να είναι το μοιραίο εν τέλει για τους Venus, ίσως πάλι να καταφέρουν να ενισχύσουν τη θέση τους και να σταθεροποιηθούν στο μέλλον στην συνείδησή μας ως αυτόφωτοι αστέρες του Ευρωπαϊκού μουσικού στερεώματος. Το μέλλον μόνο, και η επόμενη δουλειά τους θα δείξει....
