[Ένας δημοσιογράφος του περιοδικού Rolling Stone, όταν βγήκε το πρώτο άλμπουμ των Aerosmith το 1973 είχε αποκαλέσει το δίδυμο Tyler-Perry: «οι Jagger και Richards των φτωχών». Η Μαύρη Βίβλος της Μουσικής (πολύ Πανούτσο ακούω, το ξέρω, μου το έχουν ξαναπεί) λέει λοιπόν οτι ο επόμενος εφάμιλλος αυθαίρετος χαρακτηρισμός θα προέλθει απο «νεαρό κι ανερχόμενο δημοσιογράφο του διαδικτυακου τόπου Avopolis». Η προφητεία ολοκληρώθηκε εν ετει 2003... Οι Γραφές εκπληρώθηκαν προς επίρρωση των λόγων του Μουσικού Θεού...]
Μπροστά μας έχουμε δυο νεαρούς Καναδούς (ξέρετε, εκείνη η χώρα που μας έδωσε σημαντικούς καλλιτέχνες με Π κεφαλαίο, καλλιτέχνες του διαμετρήματος της Σελιν Ντιον, του Μπραιαν Ανταμς και λοιπών που ούτε καν τολμώ να βάλω το όνομα τους στο στόμα μου απο σέβας προς το έργο τους), δίδυμα αδέλφια που ήδη χαίρουν τεραστίας εκτίμησης στη χώρα τους σε σημείο που έπαιξαν ακόμη και στο πολύ δημοφιλές σώου του μέγιστου Ντειβιντ Λετερμαν.
Μπορούμε λοιπόν ήδη να μιλάμε για τους White Stripes των φτωχών!
Η μουσική τους μπορεί να περιγράφει με μόνο 5 λέξεις: power pop με πιασαρικα ρεφρενακια. Βέβαια υπάρχουν και κάποιες ορατές διάφορές με τη Μεγκ και τον Τζακ: Καταρχάς μοιράζονται εξίσου τα φωνητικά βάρη των τραγουδιών τους, σε αντίθεση με τον Τζακ που κάνει όλη τη βρωμοδουλειά. Επίσης παρόλο που έχουν από πίσω τους μια ολόκληρη ορχήστρα να τους καλύπτει, σε αντίθεση με τα αδέλφια Ουάιτ, δεν ακούγονται το ίδιο μεστά όπως αυτά (στα πλην της υπόθεσης και το ότι είναι εξακριβωμένα αδέλφια εξ αίματος, εκτός αν το ΝΜΕ ξεθάψει τίποτα αιμομικτικά ξεσαλώματα με τους δυο τους εντός του στούντιο ηχογραφήσεων, όποτε να περιμένετε ότι θα υπάρξει hype μέσα σε 2 ώρες).
Το «If It Was You» -δεύτερο άλμπουμ μετά το ντεμπούτο τους το καλοκαίρι του 2000 και μια περιοδεία στο πλευρό του Νιλ Γιανγκ, στην εταιρεία του οποίου υπέγραψαν και το συμβόλαιο τους- είναι ένα pop/rock/folk/punk άλμπουμ, ανάλογα με το τι διάθεση θα έχετε την στιγμή που θα το ακούσετε. Αν είστε μανιοκαταθλιπτικοί τύποι, οι ήρεμες στιγμές του θα σας ξετρελάνουν σε τέτοιο βαθμό που δεν θα βλέπετε την ώρα να βρείτε το παλιό καλό στομωμένο ξυραφάκι του παππού και να δώσετε τέλος στην ανιαρή, χωρίς τον Τριαντάφυλλο και τον Λεμπεση, ζωή σας. Αν πάλι είστε πιο αλέγροι ως χαρακτήρες, τα ακουστικά και ηλεκτρικά του περάσματα θα είναι ικανά να σας κάνουν να χτυπάτε ρυθμικά το πόδι σας στο πάτωμα για το υπόλοιπο της βραδιάς. Αν σας αρέσει η τραγουδιστική σχολή των Ani DiFranco, Luscious Jackson, Joan Osborne, Alanis Morissette και Melissa Etheridge πλησιάστε άνευ φόβου, Θεού, πίστεως κι αγάπης. Μην περιμένετε όμως το άλμπουμ αυτό να σας αλλάξει τη ζωή. Αλλά εδώ που τα λέμε αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, έτσι δεν είναι;
