Έβδομο αισίως στούντιο άλμπουμ για τους No-Man μέσα σε μια δεκαπενταετία χοντρικά, καθόλου άσχημα για ένα σχήμα που δεν λειτουργεί σε μόνιμη βάση και συνυπολογίζοντας βέβαια τα αμέτρητα ακόμη δισκάκια που γαρνίρουν την παραγωγή αυτή (ρεμίξ άλμπουμ, συλλογές, ακόμη και σινγκλ που με τη διάρκειά τους καταστρατηγούν το σύνηθες του format).
Οι Tim Bowness και Steven Wilson (ναι, ο γνωστός μας απ' τους Porcupine Tree) τιμούν ξανά την φιλία και καλλιτεχνική τους συνεργασία με έναν δίσκο που κινείται στα γνωστά πλαίσια του συγκροτήματος και προσφέρει ατμοσφαιρικές αναζητήσεις με ελαφρές προεκτάσεις έντεχνης ποπ και δημιουργικές αναζητήσεις αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα.
Πολύ κοντά στα μονοπάτια του David Sylvian και των Talk Talk της δεύτερης περιόδου τους, οι No-Man μέσα από επτά συνθέσεις χαρτογραφούν συναισθήματα που αναζητούν απαντήσεις σε ερωτήματα και διεξόδους σε μέρη περισσότερο λαμπερά και ηλιόλουστα. Πρόκειται για σκοτεινή μουσική που όμως αν τις επιτρέψεις να σταθεί κάτω από το φως του ήλιου, αντανακλά εκτυφλωτικά και γεμίζει με καλειδοσκοπικά σχέδια και χρώματα. Κινείται αργά, με οργανικά περάσματα που επιβεβαιώνουν τα "προοδευτικά" κολλήματα του Wilson, ευτυχώς όμως που εδώ υπάρχει πάντα η ζεστή, άμεσα οικεία φωνή του Bowness που δίνει ένα πιο γήινο τόνο στα εδώ μουσικά συμβάντα.
Οι συνθέσεις κινούνται μέσα σ' ένα χαλαρό πλαίσιο και ακροβατούν ανάμεσα στο να ακουστούν από βαθιά προσωπικές (και ως εκ τούτου ικανές να επικοινωνήσουν με τον ακροατή που φαίνεται πρόθυμος να αφουγκραστεί και να ταυτίσει τις εμπειρίες του μ' εκείνες που ακούει), έως ασκήσεις που αφορούν μονάχα αυτούς που τις έγραψαν και τις κατέγραψαν στη συνέχεια στο cd αυτό. Αλλά πάντοτε έτσι ήταν οι No-Man: ιδιαίτεροι και με ανεξίτηλη επάνω στη μουσική τους τη σφραγίδα της ηχητικής τους προσωπικότητας.
Τι κι αν ο Roger Eno κλήθηκε για παράδειγμα να συνεισφέρει μουσικά εδώ; Τα μέρη που ηχογράφησε έμειναν στην πλειοψηφία τους απέξω απ' το δίσκο, επειδή οι δημιουργοί του ένιωσαν τελικά ότι τα κομμάτια δεν χρειάζονταν περισσότερους ήχους από εκείνους που είχαν ηχογραφήσει. Ένα τόσο επίμονο όραμα λοιπόν, είτε το ακολουθείς, είτε το αφήνεις να τραβήξει το μοναχικό του δρόμο. Η ακρόαση επιβάλλεται για τη διαμόρφωση της τελικής γνώμης.
