Aν και κυκλοφόρησε τις γιορτές του τέλους του παρελθόντος έτους, έφτασε μόλις στα χέρια μας το ηχητικό αδερφάκι του επανακυκλοφορηθέντος VHS, Vieuphoria (τώρα βεβαίως σε DVD) που πρωτοβρέθηκε στα δισκοπωλεία και video clubs το '94, ένα χρόνο μετά το πολυπλατινένιο Siamese Dream που σημάδεψε για τα καλά την περασμένη δεκαετία (τι ωραίες οι εποχές που το καλύτερο άλμπουμ της χρονιάς πούλαγε σαν τρελό, ε;).
Κάτι που σημαίνει ότι έχουμε άφθονα alternative anthems που ξεπηδούσαν πανεύκολα την περίοδο των Gish και -κυρίως του- Siamese Dream, μπερδεμένα είτε στο βρώμικο και αγυάλιστο κουβάρι του ζωντανού και καθαρκτικού rock'n'roll τους, είτε στις φανερές -ειδικά live- μεταλλικές τους πτυχές, είτε -σε κάποια b-side που περιλαμβάνονται- σε μουσικά ιντερλούδια με electro-pop ή χαμηλότονες, ατμοσφαιρικές εμμονές. Όχι, δεν έχουμε κάποιο αχταρμά, άλλωστε και αυτά έχουν τον καθησυχαστικό τους χαρακτήρα, μπροστά στο χείμαρρο ενός "I Am One" στο οποίο οι μεταλλοσολιές τυγχάνουν μια πιο avant-garde προσέγγισης, ή της ντελιριακής έκδοσης του "Slunk", μέσα σε μπαράζ στροβιλιζόμενων κιθάρων.
Κάπως έτσι λειτουργεί η ακουστική, γλυκύτατη φινέτσα που αποκτά το "Mayonnaise", αλλά και το grunge-anthem της μπάντας "Cherub Rock" που ενδύεται πλέον από ακουστικές κιθάρες, αρκετά επιτυχημένα. Και κάπως έτσι 'παίζει' όλο το άλμπουμ (στο χώρο του κέντρου θα τοποθετούσαμε την έξοχη-αναμενόμενη εκδοχή στο "Today"), αφού το "Disarm" λειτουργεί αντίθετα, σε πιο βαριά standards από εκείνο που στουντιακά έχουν καταθέσει και πάμε ως το τέλος, με γεμάτες ενέργεια κι ενδιαφέρον εκτελέσεις, όπως το παραληρηματικό ξεχείλωμα του "Silverfuck" με prog/metal αναφορές, κι άλλες αδιάφορες που προσπερνάς με ιδιαίτερη χαρά, όπως το "Geek U.S.A." που, ακροβατώντας μια σε δυσπρόσιτες και μη ελεγχόμενες συχνότητες, χρειάζεται καλύτερο ήχο ή τουλάχιστον μια πιο άμεση επαφή με το χώρο αυτής της κιθαριστικής ασέλγειας, από το ατελές άκουσμα μιας περασμένης σε audio βιντεοκασέτας. Και στο "Why Am I So Tired", που κλείνει το άλμπουμ χωρίς λόγια, κάνεις την ίδια ερώτηση στον εαυτό σου μετά το πεντάλεπτο, αλά δυστυχώς κρατά δεκαπέντε λεπτά, χρόνος ικανοποιητικός για τις στούντιο jamming διαθέσεις μιας φιλόδοξης μπάντας, αλλά και αρκετός αν δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό να εκθέσεις.
Δίσκος σύμφυτος του φιλόδοξου τότε και cool rock 'n' roll που ξεπηδούσε από και στα βρώμικα κλαμπς της εναλλακτικής σκηνής, αλλά και που γινόταν παράλληλα κτήμα ενός πολύ ευρύτερου κύκλου, διατηρώντας την άμεμπτη δυναμική του. Δίσκος που έχει βέβαια πολλά να πει αναμνηστικά και φυσικά σε όσους έχουν ακολουθήσει στο σύνολό της την πορεία των Smashing Pumpkins, μα που παραμένει εκεί, στους die-hard fans που είναι πρόθυμοι να ρουφήξουν όλες τις πτυχές του, θετικές κι αρνητικές, αντικρύζοντάς το στο σύνολό του.
