Το μικρής διάρκειας άλμπουμ που είχαν κυκλοφορήσει το 2000 οι Gwei-lo δεν σε ταρακουνούσε μονάχα μουσικά, όντας ένα απλό σε σύλληψη αλλά συναρπαστικό σε πλοκή και ευρηματικότητα έργο, αλλά σε άφηνε και συναισθηματικά αναστατωμένο όταν διάβαζες στο σημείωμα που περιείχε ότι ο κιθαρίστας του γκρουπ Al Brooker ("η μηχανή που κινούσε το λεωφορείο" όπως έγραφε το ίδιο το συγκρότημα στο εσώφυλλο), πέθανε επάνω στη σκηνή, όταν η μπάντα ξεκίνησε μια συναυλία σ' ένα φεστιβάλ που γινόταν στην πατρίδα τους, το Cambridge. Ήταν μόλις 24 χρονών…
Το μέγεθος του ταλέντου του έρχεται τώρα να πιστοποιήσει και τούτο το άλμπουμ, το οποίο περιέχει ηχογραφήσεις που είχε επιμεληθεί μόνος του στο μεγαλύτερό τους μέρος, και που παρέμεναν κρυμμένες σ' ένα συρτάρι στα γραφεία της ετικέτας Bella Union. Ο Simon Raymonde θεώρησε όμως ότι θα ήταν κρίμα ένα τέτοιο μουσικό έργο να έμενε ακυκλοφόρητο, και νάτο λοιπόν, δέκα κομμάτια που μας έρχονται φορτισμένα με εικόνες και ήχους που σε πληγώνουν ή σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα κάθε φορά που τις ακούς. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν σε αφήνουν αδιάφορο.
Το "Quixotic" είναι αρκετά περίπλοκο αν σκεφτείς ότι το ολοκλήρωσε ο Al Brooker σχεδόν ολομόναχος, με τη συνδρομή δύο φίλων του μόνο στα φωνητικά. Πρόκειται με άλλα λόγια για μια ακόμη περίπτωση παιδιού-θαύματος που το μόνο που χρειάζεται είναι μια στρατιά όργανα, μια οκτακάναλη κονσόλα, το γνώριμο περιβάλλον του υπνοδωματίου του και χρόνο για να βρεθεί αντιμέτωπος με τις σκέψεις του, τα αισθήματά του και το πληθωρικό του ταλέντο. Αυτά και το αριστούργημα έρχεται μόνο του…Το ίδιο και η θλίψη που ξεχειλίζει απ' την ακρόαση τούτου του δίσκου, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να ακούσουμε κάτι καινούργιο που να προέρχεται από τη δημιουργική πένα αυτού του καλλιτέχνη.
Οι ιδέες που περιέχουν τα κομμάτια είναι τόσες που πραγματικά τους περισσεύουν, έτσι όπως σχηματίζουν μουσικές που ελίσσονται επιδέξια ανάμεσα σε διαφορετικά ηχητικά στυλ και δεν καταλήγουν να δίνουν πουθενά απευθείας αναφορές (το "Blah" για παράδειγμα θα μπορούσε να είναι μια άσκηση των Boards Of Canada σε τζαμάρισμα με μπασίστα από dub σχήμα και πάει λέγοντας). Πρωτοστατούν οι κιθάρες και τα ηλεκτρονικά στοιχεία, πειραγμένα σε μεγάλο βαθμό κι όχι άμεσα αναγνωρίσιμα. Την εικόνα συμπληρώνουν πιάνο, μπάσο, ακόμη και πνευστά, πιασμένα χέρι - χέρι ώστε να συμπληρώσουν μια μουσική ενότητα που μας πλημμυρίζει με την προσωπικότητα του Al Brooker.
Δυστυχώς, μάλλον δεν υπάρχει κάτι άλλο που θα ακούσουμε στο μέλλον απ' αυτόν. Αυτό που υπάρχει πάντως στα χέρια μας είναι ήδη αρκετό για να γράψει ένα μικρό και σαγηνευτικό κεφάλαιο στην ιστορία της σύγχρονης μουσικής, εδώ στην αυγή του 21ου αιώνα, λες και πρόκειται για ένα μικρό διαμάντι σε ένα στέμμα που μόλις τώρα ξεκίνησε να προσθέτει τα στολίδια του.
