Σε μία κρίση απίστευτης ανίας, κάποια στιγμή άρχισα να κατεβάζω δίσκους από τα ράφια, και να καταγράφω σε ένα χαρτί την κύρια στιχουργική θεματολογία του κάθε ενός.
Συμπέρασμα 1ο: Το 90%, (κατά προσέγγιση βέβαια, μην περιμένετε και πλήρη στατιστικά στοιχεία, ούτε ο Galanis Sports Data είμαι, ούτε και ο Ηλίας Νικολακόπουλος) των albums που βρίσκονται στην κατοχή μου έχουν τις εξής δύο έννοιες και βασικές συνιστώσες της ανθρώπινης ζωής, ως κύρια θέματα… την Αγάπη και τον Θάνατο.
Συμπέρασμα 2ο: Θεματολογικά λοιπόν, ο νεαρός Ed Harcourt στο δεύτερο long play πόνημά του, αποδεικνύεται tres cliché, εκ πρώτης όψεως βέβαια… Τα 12 τραγούδια που απαρτίζουν το “From Every Sphere” πραγματικά ασχολούνται είτε με την Αγάπη, με όλη την φύση να συνωμοτεί υπέρ των δύο ερωτευμένων πλασμάτων, του ας πούμε του Ed και της καλής του, είτε με τον Θάνατο, αλλά κυρίως… τον συνδυασμό των δύο, ο οποίος συνδυασμός είναι και αυτός που χαρακτηρίζει την στιχουργική δουλειά του ταλαντούχου Harcourt, εν τέλει.
Στο “Sister Renee” τραγουδάει για τον έρωτα μεταξύ ενός καταδικασμένου ασθενή και της ιδιαίτερης νοσοκόμας του τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, ενώ ακόμα και το φαινομενικά φωτεινό “The Birds Will Sing For Us” συμπληρώνεται με το στιχάκι “We all die in the end”.
Παράλληλα, αυτή η άτυπη μάχη στην διάθεση και στην προσωπικότητα του στιχουργού Ηarcourt, αποτυπώνεται και στις συνθέσεις. Εάν στο υποψήφιο για Mercury Music Prize “Here Be Monsters” εξαπέλυσε τους πρώτους του δαίμονες, στο “From Every Sphere”προσπαθεί να τους κοντρολάρει, να τους θέσει κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του και να τους τιθασεύσει. Η αρμονική συνύπαρξη των δύο προσωπικοτήτων του 25χρονου Βρετανού τραγουδοποιού, είναι και το στοίχημα που φαίνεται να προσπαθεί να κερδίσει, και αν το καταφέρει θα φανεί από την συνέχεια.
Ο χαρούμενος και ανάλαφρος νεαρός Harcourt, με τις αισθαντικές μελωδίες για τις οποίες θα ήταν σίγουρα υπερήφανος ο Brian Wilson, οι Byrds και ο George Harrison, εναλλάσσεται και συγκρούεται με τον σκοτεινό, απαισιόδοξο και πειραματιστή εαυτό του, αυτόν που συνομιλεί σε έναν bar με τον Tom Waits, αλλά δυστυχώς χωρίς να μπορέσει να μπει στο (οινό-)πνεύμα του, ειδικά στο jazzy σκοτάδι του “Undertaker”.
O Ed Harcourt αδιαμφισβήτητα είναι ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα και από τους πιο εντυπωσιακούς νέους τραγουδοποιούς της Βρετανίας και το δεύτερο album του έρχεται να τον καθιερώσει στην παγκόσμια μουσική σκηνή, αλλά και να τον θέσει υπό αυστηρότερης κριτικής. Τα διαμάντια λοιπόν λάμπουν, και υπάρχουν πολλά τέτοια σίγουρα μέσα στο “From Every Sphere”, ενώ οι ενορχηστρώσεις και οι έξυπνες ιδέες ξεχωρίζουν με το πιάνο και τα πνευστά να πρωταγωνιστούν, ακόμα και στις πιο άνισες και αδύναμες στιγμές, οι οποίες όμως, υπογραμμίζω, γεννιούνται λόγω των αυξημένων προσδοκιών μας απέναντι σε έναν Βρετανό τραγουδοποιό που πρέπει να εκτιμούμε όσο ελάχιστους της γενιάς του.
