Κατά μέτωπον rock'n'roll με την προσωπική σφραγίδα του mr.Smashing Pumpkins, Billy Corgan, που φυσικά όσο και να προσπαθήσει δεν θα "προδώσει" τη γνωστή του αισθητική, όσο και να προσπαθεί να φλερτάρει ανοιχτά πλέον με τις μπασογραμμές των Joy Division, θα εξακολουθεί να ακούγεται ως ...Smashing Pumpkins.
Μα και τα 70s prog rock να αντανακλά κάποια στιγμή και τις αρένα ροκ σολιές να ευλογεί, εμείς θα είμεθα κολλημένοι στη δική του μετεφηβική ενέργεια των αρχών των 90s που κουβαλά πλέον πολύ πιο φωτεινή στο νέο του project -και δεν θα είναι εν προκειμένω απόρροια αναμνήσεων, αλλά θα υπαγορεύεται από την φύση της φωνής και των μελωδιών του, που κουβαλούν την ιδιαίτερη σφραγίδα του.
Mαζί με τον drummer των Pumpkins Jimmy Chamberlin και κιθάρες από τους Matt Sweeney (Chavez) και David Pajo (Tortoise/Slint και σόλο ως Papa M), και μια γυναίκα μπασίστρια, την Paz Lenchantin από τους A Perfect Circle, o Billy Corgan ακούγεται πολύ πιο φρέσκος, καλοκαιρινός, να ξετυλίγει την ευφορία του "1979" και του "Perfect" μέσα από τις τρεις φωτεινές κιθάρες, τα radio-friendly hooks και τα πιασάρικα ρεφρέν που η μπάντα παίζει με περίσσεια ευχαρίστηση. Αλήθεια, δεν θυμόμαστε τον Billy Corgan να διασκεδάζει περισσότερο αυτό που παίζει από τώρα. Μήπως αρκεί και η αναφορά των τίτλων ("Endless Summer", "Yeah!" και "Baby Let's Rock");
Για να μη γελιόμαστε: Καμία σχέση με σώσιμο του rock και λοιπές συναφείς μπαρούφες. Οι Zwan αντανακλούν την αέναη δίψα του κοινού για όμορφες μελωδίες που ξετυλίσσονται περήφανα σε ένα πλούσιο, έστω και χιλιοακουσμένο κιθαριστικό διάκοσμο. Δεν είναι τυχαίος ο Billy Corgan για να τσαλακωθεί τελικά στον κορεσμό και το τέλμα της τελευταίας περιόδου των Smashing Pumpkins. Ίσως και να έχει πει την τελευταία του σημαντική λέξη στο εξελικτικό κεφάλαιο της rock, ίσως και όχι...
Αυτό που μπορούμε να πούμε, ακούγοντας επανειλλημένως το "Mary Star of the Sea" είναι ότι είναι πάντα ικανός να δημιουργεί ρομαντικά και έμπλεα λυρισμού τραγούδια που ξεσπούν τα πάθη και τις αδυναμίες τους σε φιλικά στρώματα από καλοβαλμένα κιθαριστικά μέρη. Δεν θα ήταν λοιπόν υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι έχουμε να κάνουμε με ποπ μελωδίες με πολλές φορές έντονη την 80s μυρωδιά, που όμως για κάποιον βιαστικό δεν θα ήταν τίποτα άλλο από μια μικρή και δειλή προέκταση των ήδη κεκτημένων. Από τη θέση του μουσικού Billy Corgan και της υπόλοιπης -καταπληκτικής- μπάντας δεν είναι παρά μια μικρή συνδρομή της δημιουργικής διάθεσής τους στο εσαεί ανοιχτό κεφάλαιο του rock'n'roll.
Τους συγχωρούμε λοιπόν και τα γεμίσματα, όπως το "Heartsong" και το ότι άφησαν απέξω σημαντικότερες στιγμές που μπορείτε να ανακαλύψετε μόνο αποκτώντας την έκδοση που περιλαμβάνει και το bonus DVD (αν αντέξετε τις πιο ηλίθιες ερωτήσεις από καταβολής μουσικής δημοσιογραφίας, που τους υποβάλλονται, θα την καταβρείτε με το έξτρα αυτό δισκάκι που συνοδεύει μία περιορισμένη έκδοση!).
Μήπως λέει κάτι επίσης ότι αναγορεύουν σε κάτι σημαντικό ακόμα και το arena rock των 70s στο "Baby Lets Rock"; Ας μας φύγουν επιτέλους όλα τα άγχη γιατί στις συναρπαστικές αποσκευές του "Mary Star of the Sea" δεν διακρίνεις ίχνος ανανέωσης ή πρωτοτυπίας, ώστε να καταστεί έστω και στο ελάχιστο "cool". Μόνο μια παρέα που δεν ατενίζει το μέλλον ως μεταβλητή κι αυτό τη βοηθά βέβαια να μας παραδίδει χαλαρά και αβίαστα τόσο ευχάριστα ακούσματα. Καμιά φορά κι αυτό είναι υπεραρκετό.
