Δεν θα ασχοληθούμε καθόλου με το show της Kelly και της οικογένειάς της, όπως και δεν κάνουμε και με τα δικά μας αδιάφορα reality. Το συμπέρασμα στο οποίο όμως θα καταλήξουμε είναι ότι είναι πολλές φορές υπεύθυνα όλα αυτά για μετέπειτα δισκογραφικά εκτρώματα. Μπροστά της μάλιστα, δισκογραφικές προσπάθειες σαν της Δώρας του Big Brother είναι και ...λιγότερο κιτς, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών.
Βαδίζοντας στα νερά μιας Avril Lavigne για 13χρονα και με δήθεν δυναμική, περνώντας από τα b-side των Go-Go's, της Kim Wilde, της Joan Jett και των Blondie, μας "προσφέρει" μια από τις πιο ανέμπνευστες και αφόρητα βαρετές δουλειές που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια. Μια δουλειά, που στα 39 λεπτά που κρατάει (μαζί με το hidden track και μοναδικό υποφερτό, "Papa Don't Preach" -ναι, για διασκευή στο κομμάτι της Madonna πρόκειται) δεν είναι παρά μια άσκηση αρχαρίων επί ενός αδούλευτου late 70s και early 80s ήχου.
Προκάτ ροκ για αποτυχημένη αρπαχτή...
