Το Νοέμβριο του 2001, ο απίστευτα χαρισματικός Αμερικανός τραγουδοποιός Mark Eitzel βρέθηκε στη χώρα μας και μας χάρισε μια εξαιρετική, χαμηλού προφίλ εμφάνιση και στον γράφοντα δύο αξέχαστες ώρες μουσικής και κουβέντας (και μόνο, που πήγε δηλαδή το μυαλό σας; Εξάλλου, δεν έχουμε καν τις ίδιες σεξουαλικές προτιμήσεις!). Ο βασικός λόγος βέβαια του ερχομού του αυτού στην Ελλάδα ήταν η ηχογράφηση του δίσκου που έχουμε πια στα χέρια μας, ενός project που για να είμαστε ειλικρινείς, αντιμετωπίσαμε με σχετική δυσπιστία σχετικά με το κατά πόσο μπορούσε να λειτουργήσει θετικά και να δώσει ευπρόσδεκτους δημιουργικούς καρπούς. Παλιά και καινούργια κομμάτια του σε παραγωγή του Μανώλη Φάμελλου, ενορχηστρωμένα με τη βοήθεια ντόπιων μουσικών και παραδοσιακών υφολογικών μεθόδων. Τι θα παίρναμε άραγε;
Πέρα απ' το τι πιστεύουμε εμείς για το τελικό αποτέλεσμα, κάτι μας λέει ότι το πώς θα το δεχτεί κάποιος έχει να κάνει με τα ακούσματα που έχει σαν αισθητική παρακαταθήκη. Ένας σκληροπυρηνικός οπαδός του Eitzel θα το πετάξει ευθύς στον κάλαθο των αχρήστων, γιατί είναι όντως δύσκολο να δεχτεί πίσω απ' τα τραγούδια του εν λόγω τροβαδούρου της μελαγχολίας (και λοιπών παράξενων και κατ' εξακολούθηση ψυχοπλακωτικών συναισθημάτων) ένα οργανικό φόντο που περιλαμβάνει ήχους από λύρα, μαντολίνο, κλαρίνο, τζουρά, βιολί, μπουζούκι παιγμένα σε απόλυτα παραδοσιακές ελληνικές μουσικές κλίμακες. Αν κάποιος συναντήσει πρόβλημα, θα είναι εκεί, όπου και θα δείξει την ικανότητά του να απορροφά νέες συγκινήσεις σ' οποιαδήποτε μορφή κι έρχονται αυτές.
Μάλλον εκεί ακριβώς έγκειται και το πρόβλημα του ανθρώπου που το σχολίασε στις σελίδες του περιοδικού Uncut, όπου μεταξύ των άλλων μιλούσε για κομμάτια παιγμένα με μπαλαλάικες (παραδοσιακό μεν το παίξιμο, αλλά στην Ελλάδα, μεγάλε)! Αρνήθηκε να δεχτεί κάτι που δεν ήταν καθαρόαιμη americana, και όχι μόνο αυτό, τον χάλασε η διαφορετικότητα του όλου εγχειρήματος. Μα είναι πράγματα αυτά, να απουσιάζει από εδώ το μπάντζο;
Στην πραγματικότητα, στο άλμπουμ τα τραγούδια δεν χάνουν στο παραμικρό τη λάμψη τους και ξεχωρίζουν σαν καύτρα τσιγάρου μέσα στο κατασκόταδο. Τραγούδια παλιά, από τις ημέρες των American Music Club αλλά και της σόλο καριέρας του, συν ένα καινούργιο ("What Good Is Love", όπως βλέπετε δεν εγκαταλείπει εύκολα τα αγαπημένα του θέματα), συν μια επαναδιατύπωση του παλιότερου κομματιού του Φάμελλου "Μαύρη Αγάπη" σαν "Love's Humming". Απλά, χρειάζεται ανοιχτό μυαλό για να ανακαλύψει την επιπλέον διάσταση που παίρνει ένα κομμάτι σαν το "Here They Roll Down" για παράδειγμα, έτσι όπως ερμηνεύεται από τον Eitzel υπό τη συνοδεία του βόμβου μιας γκάιντας, θυμίζοντας Θρακιώτικο μοιρολόι.
Αν αποκρυπτογραφήσετε λοιπόν τις προθέσεις των δημιουργών και τον τρόπο που αυτές μετατράπηκαν σε ήχους, θα αποκομίσετε μεγάλα αισθητικά οφέλη. Ο Mark Eitzel αισθάνθηκε περίφημα να συμμετέχει μαζί με την λυρική του τέχνη σ' αυτή τη δουλειά, και αν θέλετε να μιλήσω προσωπικά, μου αρκεί το γεγονός αυτό για να βουτήξω ξανά μέσα στην ομορφιά τούτου του δίσκου.
