Ο πρώτος μεγάλος δίσκος του 2003 και ίσως ο καλύτερος των Calexico. Ένα ολοκληρωμένο και πολυσυλλεκτικό ταξίδι στα νοτιοδυτικά της Αμερικής από το δίδυμο των Giant Sand. Με βάση το Tucson της Arizona, μια πόλη περιστοιχισμένη από βουνά κι έρημο και κύριες συνισταμένες τα mariachi πνευστά, μια pedal-steel κιθάρα, έγχορδα, την americana και τα συναισθηματικά σκαμπανευάσματα του post-rock, οι Joey Burns και John Convertino δημιούργησαν ένα υπέροχο δίσκο.
Χωρίς να αλλάξουν και πάρα πολλά στοιχεία, έφτασαν στην κορυφή μιας ήδη εξέχουσας πορείας και μιας ιδιοσυγκρασιακής γραφής που είναι έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερα αγαπητή στη χώρα μας. Κι αυτό το χρωστούν πλέον -και είμαστε βέβαιοι- ισότιμα, τόσο στα εγκεφαλικά ερεθίσματα των άριστων -δίχως εξαίρεση- συνθέσεων του παρόντος album, όσο και στην υψηλή αισθητική που τους διακατέχει, ώστε να περιλαμβάνουν σε ένα album alt-country μελωδίες, λυρικά folk / pop διαμαντάκια, jazz διαλείμματα, ήχους που μας τραβούν στην έρημο της Αριζόνα και ολίγον από μεξικάνικη φιέστα, με μια αξιοσημείωτη ισορροπία και συνοχή.
Από το αιθέριο bossa nova και τα υπέροχα πνευστά του "Quattro (World Drifts In)", που είναι και το πρώτο single, το noir βαλσάκι "Black Heart" με γλυκόπικρα έγχορδα επικής μελαγχολίας και περίσσεια αποθέματα συναισθήματος που βουτούν στα άδυτα των συγκινητικών στιγμών των Tindersticks, ως την αμερικανική ανεξάρτητη ποπ που θαυμάζουμε στους Wilco, στο "Not Even Stevie Nicks", τις γνωστές πιασάρικες "μεξικάνικες" στιγμές ("Close Behind", "Across the Wire" και το πιο latin -up-beat του "Guero Canelo"), τις alt.country μπαλάντες ("Woven Birds") και το "Crumble", με δύο τρομπέτες και ένα τρομπόνι να αράζουν στους ώμους ενός jazz fusion, είναι εμφανής η υπεροχή της μπάντας ακόμα κι έναντι του παλιού εαυτού της.
Το "Feast of Wire" φιλοξενεί τα, γνωστά από προηγούμενες δουλειές τους, φαντάσματα των έρημων σ' ένα western soundtrack στο οποίο παρεισφρέουν αστικοί ήχοι. Είναι η αφαιρετική άποψη ενός alt.ountry duo επί Leonard Cohen, Joe Henry και Miles Davis επιρροών και μιας mariachi μπάντας που αν αφεθεί ελεύθερη είναι έτοιμη να ξεσαλώσει. Ακροβατικά μιας φαινομενικά ήρεμης μελαγχολίας που διαφεύγει των Ennio Morricone εμμονών της και συνδυάζει υπέροχα τα μέχρι τώρα χαραγμένα waltz και mexicali στοιχεία, γλιστρώντας στον βρώμικο αέρα των σύγχρονων πόλεων.
