To πρόβλημα με το "Have You Fed The Fish?" είναι οτι ο κύριος Gough έθεσε τον πήχυ αρκετά υψηλά με τα προγούμενα albums, και ειδικά με το ντεμπούτο του, The Hour of Bewilderbeast, που αποτέλεσε για τη χρονιά του μια πραγματική έκπληξη, αποκαλύπτοντας μια ολοκληρωμένη δημιουργική ποπ ιδιοφυία. Πριν από αυτό βέβαια είχαν προηγηθεί κάποια πολύ ελπιδοφόρα και αρκετά χαϋπογενή EPs, όπως βέβαια και η συμμετοχή του στο project των UNKLE των DJ Shadow και James Lavelle, Psyence Fiction.
Το soundtrack του για την ταινία του "About A Boy", το οποίο κυκλοφόρησε πέρσι, ήταν απλώς το επιστέγασμα της άποψης ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σημαντικό βρετανό δημιουργό και αυτή, βέβαια, δεν μπορεί τόσο εύκολα να φύγει από το μυαλό μας.
Η νέα του δουλειά μοιάζει να φέρνει το ποπ ζύγι σε μεγαλύτερη ισορροπία, με τα funk και πιο ορθόδοξα ροκ γεμίσματα να αποκτούν τη θέση ιδεών που προσπαθούν απλώς να πατήσουν στις πρωτογενείς μελωδίες. Θα μου πείτε, και στο The Hour of Bewilderbeast, πάνω κάτω τα ίδια είχαμε και μάλιστα η εκλεκτικότητα και η πολυσυλλεκτικότητά του το έκανε να μοιάζει τόσο λαχταριστό. Και δεν θα έχετε και άδικο.
Η folk, οι επικές πιάνο μπαλλάντες, τα πιο περίεργα lo-fi πειράματα και η τζαζάτη ποπ ανήκουν και θα ανήκουν στις προτιμήσεις τους, αλλά εδώ το lo-fi/indie ακουστικό στοιχείο χάνεται ελαφρώς και οι συγκρίσεις με τον Elliott Smith δεν έχουν κάποια σημασία (αν και ο παραγωγός του τελευταίου, Tom Rothrock, έχει τα ηνία σ' αυτήν την κυκλοφορία!). Οι Beatles είναι πλέον η βασική επιρροή, αλλά και οι ...Wings, ενώ ο ήχος είναι σαφώς πιο γεμάτος και καλογυαλισμένος, κάτι που σίγουρα θα ευχαριστήσει κάποιους και κάποιους άλλους δεν θα τους ενθουσιάσει.
Ο διασκεδαστικός disco-funk ρυθμός του "The Further I Slide", το 70s rocker "Born Again", και το "All Possibilities" που μοιάζει με ξεχασμένο παιχνίδι του Barry White είναι ευχάριστες αλλαγές, γενικά υπάρχουν κάποια καλά κομμάτια (προτίμησή μας είναι το πολυσύνθετο "How" που περιέχει και το καταπληκτικό "How can I give you the answers you need/when all that I have is a melody"), αλλά υπάρχουν και 5-6 κομμάτια που αν θα έλειπαν, δεν θα μέναμε και δυσαρεστημένοι.
Όσο άνισο και να είναι όμως το album και σε κάποια σημεία ατελές συνθετικά και ίσως και κάπως βιαστική κίνηση -αφού είχε προηγηθεί μια πολύ καλή κυκλοφορία- δεν παύει να είναι μια κυκλοφορία που όλο και κάτι θα βρουν να αγαπήσουν οι λάτρεις της ποπ και δη της κλασικής βρετανικής και, κυρίως, ξέγνοιαστης πλευράς της.
