Η κινηματογραφική βιομηχανία έχει βαλθεί να μας προδιαθέτει ημερολογιακά, ανάλογα με τις ταινίες που κάνουν πρεμιέρα. Πριν από 2 μήνες είχαμε Νοέμβρη, αρα τι; Ο Harry Potter, αυτή τη φορά έμπειρος μετά την επιτυχημένη του πορεία καθώς αναζητούσε τη φιλοσοφική λίθο, αποπειράται να ανοίξει την κάμαρα με τα μυστικά.
Οι πρόλογοι σχετικά με τον βετεράνο John Williams περιττεύουν. Ο άνθρωπος που συνοδεύει μουσικά την αφρόκρεμα του Hollywood, φροντίζει και τη δεύτερη ταινία του Harry, μόνο που αφήνει τη διασκευή των νέων θεμάτων και το ρόλο του μαέστρου στον William Ross.
Το OST ανοίγει με το αέρινο θέμα της Hedwig, γνωστό πια από την πρώτη ταινία, το οποίο στέκει ως αποτελεσματική εισαγωγή στο νέο score. Το Fawkew the Phoenix είναι το πρώτο από τα νέα θέματα κι ακούγεται ειλικρινά μεγαλειώδες. Περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το Chamber of Secrets, όπου το γνωστό θέμα μεταλλάσσεται σε μια σκοτεινή σύνθεση, διανθισμένη με βίαια ξεσπάσματα της ορχήστρας. Είναι αλήθεια πως ο Williams επεμβαίνει πολλές φορές μ' αυτόν τον τρόπο στα θέματά του. Έτσι, όμως, καταφέρνει να αποδίδει ένα μουσικό θεματικό καλειδοσκόπιο για κάθε ταινία καθώς η πλοκή και οι χαρακτήρες της εξελίσσονται με διαφορετική κάθε φορά κατεύθυνση. Το Gilderoy Lockhart γραμμένο για ένα νέο χαρακτήρα, έναν μεγαλομανή και μυθομανή καινούριο καθηγητή (τον υποδύεται έξοχα ο Kenneth Branagh) αν και κωμικό σε ύφος (άρα ακριβές στο ρόλο του) ακούγεται περισσότερο απ' όσο θα δικαιολογούσαμε με ένα θέμα του τρίτου Indiana Jones του Williams. Ο συνθέτης δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες ευκολίες.
Κάπου εδώ τελειώνουν οι συστάσεις των νέων θεμάτων και ξεκινά η μουσική όπως συνοδεύει την ταινία. Το Flying Car είναι ενθουσιώδες, το Knockturn Alley μυστηριακό, το Moaning Myrtle αποπνέει τη σκοτεινιά των θεμάτων του D.Elfman. Highlight όμως αποτελεί το Meeting Tom Riddle. Η μουσική είναι περισσότερο υπαινικτική και καταφέρνει έτσι να είναι και πιο τρομακτική. Παρομοίως στο Duelling the Basilisk υπάρχει ο συνήθης ήχος του Williams, όπου ανάμεσα στο κρεσέντο της ορχήστρας και την παρουσία των κρουστών, η χορωδία της London Voices συνεισφέρει καταλυτικά.
Συνολικά το ost για τον δεύτερο Harry Potter ακολουθεί τα βήματα του πρώτου, κι αυτό έχει τα αντίστοιχα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Παραμένει ένα εξαίσιο δείγμα δουλειάς από τον αειθαλή John. Πολλοί καινούριοι συνθέτες αδυνατούν να γράψουν μουσική όπως αυτός κι ας έχουν περάσει 35 χρόνια πια. Από την άλλη ο Williams φαίνεται να μην παρασύρεται από τη μυθολογία του Harry Potter ολότελα. Φέτος έχει να επιδείξει άλλες 3 δουλειές, όλες ανώτερες. Στο Star Wars Attack of the Clones μεγαλουργεί και παραμένει εξαιρετικά σύνθετος αφηγηματικά, στο minority Report πειραματίζεται με τον μινιμαλισμό και την ατονικότητα, ενώ στο επερχόμενο Catch me if you Can γράφει progressive Jazz. Εδώ αφήνει τη διασκευή σε κάποιον άλλο! Ο Potter βέβαια είναι μια ιστορία σε εξέλιξη. Θα περιμένουμε λοιπόν του χρόνου……. Για να μη ξεχνιόμαστε.
