Ζεί η soul μουσική; Με τη μορφή που συλλήφθηκε και μεγαλούργησε, κάποιος θα απαντούσε πως όχι. Κατηγορηματικά δε, θα προσέθετε, πως όχι έχει απλά πεθάνει, αλλά πλησιάζει το 20ο της μνημόσυνο. O Otis πέθανε στα 1967, ο Al Green σταμάτησε τη μουσική και έγινε πάστορας, ο Wilson Pickett με το "It's Harder Now" πρόπερσι πάτησε σε άλλα λημέρια, ο Curtis Mayfield μετά το ατύχημα αλλά και πριν αυτό βάδιζε σε άλλα μονοπάτια, ο Μarvin Gaye σκοτώθηκε από τον πατέρα του. Τι έμεινε; Η Aretha και ο James Brown, οι οποίοι στα χέρια κάποιων μεταμοντέρνων παραγωγών, έγραφαν δίσκους αλλά κανένας τους δεν είχε την μαγεία των 60’s. Η σύγχρονη παραγωγή έκλεβε το soul μυστικό συστατικό της επιτυχίας προσδίδοντας μία ποπ γεύση που ούτε ταίριαζε στους καλλιτέχνες αλλά ούτε τους εξασφάλιζε κριτική επιτυχία. 40 χρόνια μετά την καθιέρωση του ως “King of Rock’n’Soul”, ο Solomon Burke επανεμφανίζεται με έναν δίσκο τόσο δυνατό και τέλειο που κλείνει τα στόματα σε όλους τους νεκροθάφτες της soul.
Αν χρειάζεται να περιορίσουμε σε δύο τα βασικά συστατικά της επιτυχίας του “Don’t give up on me”, τότε θα πρέπει να αναφέρουμε την μοναδική φωνή του Burke και τη μεγαλειώδη παραγωγή του Joe Henry. O τελευταίος, εξαιρετικός τραγουδιστής/τραγουδοποιός, αγγίζει με μεγάλη μαεστρία την κονσόλα και κάνει τον Jerry Wexler (μεγάλο παραγωγό της Atlantic στα 60’s) να αισθάνεται υπερήφανος και ευτυχής που κάποιος μετά από 40 χρόνια μπορεί να αναπαράγει τέτοια μεγαλεία. Η επιτυχία του δίσκου, κακά τα ψέματα, εκεί στηρίζεται. Κρατώντας τα πάντα σε χαμηλωμένη και πυκνή ένταση, με μία πνοή σπεκτορικού wall of sound, το σπαραχτικό hammond να σιγοντάρει και τη φωνή πιο μπροστά από όλα, έχουμε ένα αποτέλεσμα που μπερδεύει με την ηλικιακή του κατάταξη τους πάντες. Η δύναμη του δίσκου όμως επ’ουδενί βασίζεται στη νοσταλγία.
Tα τραγούδια, 11 τον αριθμό, είναι μία συλλογή συνθέσεων κάποιων ογκόλιθων της μουσικής βιομηχανίας που ακολουθούν τη συνταγή που εφαρμόζει εδώ και 10 χρόνια ο Johnny Cash με τον Rick Rubin για τις κυκλοφορίες της American Recordings. Συνθέσεις των Tom Waits, Εlvis Costello, Dan Penn, Joe Henry, Brian Wilson, Van Morrison, Mann/Weil, Nick Lowe, Bob Dylan και Pick Purnell συνθέτουν το σημαντικότατο παζλ των θεμελίων πάνω στα οποία τραγουδά ο Burke. Τα τραγούδια που έχουν γράψει οι παραπάνω κορυφαίοι μουσικοί είτε είναι καινούργια είτε ακυκλοφόρητα που βρίσκουν στη φωνή του Solomon Burke, έναν ιδανικό εκφραστή που τα κάνει τόσο δικά του σαν να τα έχει γράψει ο ίδιος.
Το συνολικό στυλ όμως του δίσκου μικρή σχέση έχει με τις original συνθέσεις που τραγουδούσε ο Burke στα 60’s. H μεγαλύτερη του επιτυχία από τότε, το “Got to get you off my mind” πέρα της κλασικής του διάστασης που έχει τώρα, έχει το κλασικό uptempo στυλ της Atlantic ενώ τα φρεσκότατα διαμάντια του 21ου αιώνα κινούνται στην deep soul, στη southern soul του Willie Mitchell (κορυφαίος παραγωγός του Al Green) και στο blues. Το “The Judgement” δε, γραμμένο από τον Elvis Costello, είναι τόσο νοσταλγικά ίδιο με το “Eight Men, Four Women” του O.V. Wright που θαρρείς ότι είναι από τα 1968. Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, το “Don’t give up on me” γραμμένο από τον Dan Penn (που έχει γράψει τα αριστουργήματα “Do Right Woman” και “Dark end of the street”) είναι τόσο γλυκό και τέλειο που θυμίζει τόσο τον Otis Redding όσο και τα πρώτα βήματα του James Brown όταν και φώναζε για να τον ακούσουν οι πάντες.
To “Diamond in your mind” ακούγεται ακριβώς όπως τα τραγούδια του συνθέτη του Tom Waits ενώ το radio-hit “None of us are free” χρωστά την επιτυχία του στο κλασικό δίδυμο Barry Mann/Cynthia Weil που στα early 60’s είχαν χαρίσει στον Spector ένα τσουβάλι επιτυχίες. Οι δύο προσφορές του Van Morrison είναι επικές ενώ το “Stepchild” του Bob Dylan είναι bluesy και «βρώμικο».
Ο δίσκος του Solomon Burke έπεσε πολύ αργά στα χέρια μας. Προσωπική μου άποψη είναι ότι του άξιζε μία περίοπτη θέση στη δεκάδα με τα καλύτερα της χρονιάς, ενώ επιβάλλεται να αγοραστεί από όλον τον κόσμο. Η επιστροφή του Burke δεν δύναται ούτε κατά διάνοια να θεωρηθεί αρπαχτή και είναι μία τέλεια αφορμή για τους νεότερους να συναντήσουν μία μεγαλειώδη φωνή στην περίπτωση που φοβόντουσαν να αγοράσουν κάτι πολύ παλαιότερο. Ας το πούμε για χιλιοστή φορά. Η μουσική δεν έχει ηλικία. Ο Johnny Cash μόλις γνώρισε τον μεγαλύτερο σύγχρονο αντίπαλο του. Δεν τίθεται θέμα νίκης. Και οι δύο είναι θριαμβευτές.
