Ο Καναδός Danko Jones και η παρέα του (τρίο δηλαδή που έχει το όνομά του) επιδίδεται σε ένα χείμαρρο από συνεχόμενα αρχέγονα δυνατά, straight-up rock'n'roll riffs, στα 36 λεπτά της πρώτης του κανονικής δουλειάς.
Με το τρίπτυχο punk/soul/blues στο μυαλό και μια απλοϊκή κι επαναλαμβανόμενη φιλοσοφία στο χτίσιμο κάθε ρυθμού που θα έκανε κάθε punk μπάντα να νομίζει ότι εκτελεί κλασικό έργο, η μπάντα ροκάρει άγρια, σεξουαλικά και με ενέργεια που νομίζεις ότι είναι αδύνατο να κλειστεί στα στενά πλαίσια ενός album. Αντίθετα live σαφώς και έχει περισσότερες πιθανότητες να ξεδιπλώσει τις αρετές της, χωρίς τη στρογγυλοποίηση των γωνιών και αυτή τη μανία για το "καθαρό".
Από το "Play The Blues" που ανοίγει το album αρχίζει το hard kickin' rock πανηγύρι και οι στίχοι δίνουν το σύνθημα: "If you wanna know how to play the blues, get yourself a woman". Οι περσόνες των David Lee Roth και Ted Nugent περνούν σιγά σιγά, ο Hendrix χαιρετά στο "Soul on Ice", οι AC/DC στο "Sound of Love", ο Henry Rollins στον γρήγορο δυναμίτη "Suicide Woman". Κάπου όμως στα μισά και πριν το τέλος το ενδιαφέρον χάνεται και έρχεται αναπόφευκτα η κούραση, αφού οι συνθέσεις (η συρραφή των riffs, τέλος πάντων) δεν στέκονται στο ίδιο επίπεδο.
Γεμάτο κομπασμούς περί σεξουαλικών επιδόσεων, μινι διαλέξεις ενάντια στο γυναικείο φύλο και διάφορες ιστορίες που σκοπό έχουν περισσότερο να προκαλέσουν και να διασκεδάσουν σε παλιομοδίτικα rock'n'roll πρότυπα, παρά να προκαλέσουν την παραμικρή αφορμή για σκέψη, με διάσπαρτα riffs των Jon Spencer Blues Explosion, AC/DC, Social Distortion και των Afghan Whigs στα πρώτα βήματά τους, αλλά και τον κύριο Lemmy Kilmister να παρακολουθεί με χαμόγελο, το bluesy hard rock της μπάντας αυτής είναι μια πολύ καλή επιλογή για τους fans του είδους.
