Promoter και DJ, ο Marques Wyatt έχει την τύχη, τη μαγκιά και το ταλέντο να παίζει σε μερικά από τα πιο φημισμένα κλαμπάκια της Καλιφόρνια, αν και το προφίλ του δεν είναι και τόσο υψηλό στην ήπειρό μας -ποσώς όμως θα πρέπει να τον ενδιαφέρει προς το παρόν, το ίδιο και μας.
Το 'For Those Who Like to Get Down' είναι άλλη μια κυκλοφορία της Om Records που αβίαστα και δίχως δεύτερη σκέψη (η ομοιομορφία επιδιώκεται άλλωστε) θα την εντάσσαμε στο στυλ του αμερικάνικου house με άφθονη ριλαξαρισμένη και άνετη δόση garage. Είναι cd που δεν ακούμε παίζοντας σκάκι, αλλά προφανώς στο τέρμα, έτοιμοι να ικανοποιήσουμε τα κλαμπάτα χαουζάδικα βίτσια μας και στα στενά πλαίσια της περιγραφής (και της ουσίας βέβαια) επιτυγχάνει με το παραπάνω το στόχο του.
Μάλιστα τολμούμε να πούμε ότι είναι ότι πιο καλοφτιαγμένο ακούσαμε μέσα στο 2002 στο εν λόγω είδος: Όχι αρκετά ντίσκο για να μπαγιατεύει, όχι αρκετά deep για να ξενερώνει, μα και ευρηματικό με τα soul, jazz και gospel περάσματά του, σμιλεμένα με μεράκι στα δυσεύρετα κομμάτια του. Πάρτε για παράδειγμα το "Precious Lord" του Paul Johnson, που στριμώχνει ένα από τα κορυφαία τραγούδια της αφρικανοαμερικανικής παράδοσης σε ένα Chicago house 4/4 ρυθμό και το αποτέλεσμα λέγεται και gospel house (και όχι, δεν είναι τόσο βάρβαρο όσο φαντάζεστε).
Νu-disco, Afrobeat (ή afro-lounge στο "Oda Oya"), dub και μελαγχολικές (ίδιως στο υπέροχο "Cafe De Flore" στη διάρκεια του οποίου ένα μαγικό ακορντεόν, μια ξέμπαρκη ακουστική κιθάρα και μερικά ταξιδιάρικα πνευστά φτιάχνουν ένα μοναδικό anthem) ντόπες φτιάχνουν το ψηφιδωτό του τέλους, με τέλειες αλλαγές, και να μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε την αγάπη του Marques για τις όμορφες φωνές και τα φυσικά όργανα που καθιστούν τη συλλογή αρκούντως soulful, ενδιαφέρουσα για όλους και super για όσους έχουν χάσει τις δυσεύρετες έτσι κι αλλιώς κανονικές κυκλοφορίες. Έκανε πραγματικά τη "σκληρή" δουλειά.
