Aν αρχίσατε να ψάχνεστε για την προέλευση του ονόματος της μπάντας που παρουσιάσουμε, θα σας πούμε ευθύς αμέσως τι σας θυμίζει: Είναι ο τίτλος του album που κυκλοφόρησαν οι Codeine το 1994, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά (για να μην πω κλασικά, είναι βαριά η έκφραση) groups του λεγόμενου slowcore / sadcore ήχου, ένα νεϋορκέζικο τρίο που πίσω στις αρχές των 90s, επηρεασμένο από τους Galaxie 500 και απορροφώντας τη μελωδική πλευρά των Slint έβαλε -μαζί με άλλους, βέβαια- τα θεμέλια γύρω από τα οποία οι Low (πτου και με τον κηδεμόνα σας, αν μόλις μπήκατε στο νόημα!) έκτισαν το τρέχον πριγκηπάτο τους.
Εκ του Όσλο ορμώμενοι, οι The White Birch βρίσκονται ήδη στην τρίτη κυκλοφορία τους. Έχουν προηγηθεί δύο album που κυκλοφόρησαν το 1996 και 1998, "Self Portrayal" και "People Now Human Beings", μα όπως βροντοφωνάζουν και στη Glitterhouse, αυτή είναι η κυκλοφορία που θα μας συνεπάρει -φρόντισαν μάλιστα να τους κολλήσουν και το απαραίτητο παρατσούκλι: Οι Νορβηγοί Sigur Ros.
Και πράγματι, από τις πρώτες νότες του "Air" έχουν ήδη διαχωριστεί φίλοι και εχθροί. Οι δεύτεροι δεν μπορούν να αντέξουν τους ρυθμούς χελώνας και την διακριτική εσωστρέφεια που στοιχειώνει το album, όπως ίσως συνέβη και με πάσα δουλειά των προαναφερόμενων Ισλανδών. Η ουσία είναι ότι ο ευρωπαϊκός βορράς πλέον, και με την προσθήκη τους, δεν παίζεται με τίποτα, κι αποτελεί το πιο ζωντανό κομμάτι του ατμοσφαιρικού, μελαγχολικού, απόμακρου ήχου.
Οι The White Birch καταπιάνονται με την ομορφιά των Talk Talk, τις εύθραυστες και απαιτητικές εσώψυχες καταθέσεις των Low και Codeine και φλερτάρουν με ήχους των Slint, Hood και Sparklehorse. Βασικός πυρήνας, όπως και σε κάθε slowcore περιβάλλον, είναι η αργόσυρτη ambience μελαγχολία που μοιάζει αδιάφορη για το τι συμβαίνει στον έξω κόσμο και φτάνει παράλληλα στον κλασικό λυρισμό με θέματα γραμμένα σε πιάνο.
Παρά τις εξόφθαλμες επιρροές τους, τα γλυκά, υπνωτικά μελωδικά θεματα που υφαίνουν έχουν το δικό τους χαρακτήρα. Από την ακινησία, π.χ. του "Love Is So Real", μεταβαίνουμε σε μια uptempo, πιασάρικο indie anthem ονόματι "Beauty King" (ανήκει στα κορυφαία tracks του 2002 και, επιπροσθέτως, μπορείτε να κατεβάσετε και από το επίσημο site τους), κι απο εκεί στην ευφορία και τη μοναξιά ταυτόχρονα του "Star".
Αυτό που ξεχωρίζει τελικά τους The White Birch, από τους Codeine κλώνους είναι το συναίσθημα που αποτυπώνεται στους διάσπαρτους στίχους, τις εύθραυστες μελωδίες και φυσικά τις φωνητικές χορδές που κινούνται ακόμα και στο ρετιρέ των οκτάβων, αν χρειαστεί.
