Μετά την αποτυχία, απ'όλες τις απόψεις, του soundtrack του Glitter, αυτό που θα επακολουθούσε δεν θα μπορούσε παρά να είναι καλύτερο. Αυτή τη φορά, η funk-pop και οι απίστευτα κακιές διασκευές έδωσαν τη θέση τους ξανά στα συνηθισμένα: Φωνητικές ασκήσεις, προκειμένου να ξαναπειστούμε για το εύρος των φωνητικών της δυνατοτήτων, σε αδιάφορες και χιλιοπαιγμένες, συμβατικές ακόμα και για τη σύγχρονη mainstream σκηνή, ασκήσεις και στίχους βγαλμένους από λεύκωμα 12χρονου για ουράνια τόξα και αστέρια.
Τα 'You Got Me' (με τον Jay-Z), "Through the Rain", "Boy", "Clown" κι ένα ξέμπαρκο G-funk στο "Irresistible" προσπαθούν να σώσουν κάπως τα πράγματα, αλλά κι αυτά σβήνονται αυτομάτως από τη μνήμη μας με το τέλος τους.
Αν σκεφτούμε δε ότι το καλύτερο τραγούδι του Charmbracelet είναι μια ορχηστρική διασκευή του "Bringin' on the Heartbreak" των Def Leppard (ναι σωστά διάβασες φίλε αναγνώστη), τότε τα πράγματα είναι αντικειμενικά απογοητευτικά!
Δύο ως πέντε συνθέτες, τέσσερις παραγωγοί για κάθε τραγούδι και το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Συμπέρασμα: Όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι...
