Είχαμε επισημάνει τη διαφορά των System of a Down από το σωρό των αμερικανικών nu-metal κυκλοφοριών, με το Toxicity, ένα βάρβαρο μα και εκλεκτικό από εκεί που δεν το περιμένεις, πανηγύρι, κάτι μεταξύ Slayer και Dead Kennedys, με ιδέες που λίγες μπάντες είχαν ή έχουν το μυαλό να προσθέσουν στο σύνολο.
Οι System Of A Down είναι πλέον οι αγαπημένοι "αντι-αμερικανοί" του αμερικάνικου κοινού, τασσόμενοι ενάντια στην ιμπεριαλιστική πολιτική, αλλά και 'μαχόμενοι' ενάντια στις υπερκαταναλωτικές μας συνήθειες, ακόμα κι αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσουν το παράδειγμα μιας πίτσας.
Μετά το "Toxicity", λοιπόν, μας προσκαλούν να κλέψουμε το παρόν τους album και χρησιμοποιούν για εξώφυλλο την όψη ενός homemade cd (γιατί όχι ένα ξεθωριασμένο εκτυπωμένο εξώφυλλο;). "Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική" μα αυτή τη φορά το bootleg ρεύμα που έφερε στα χέρια των fans τους μισοτελειωμένα sessions τους εξόργισε τόσο (όπως τουλάχιστον διαβάζουμε στις συνεντεύξεις τους), ώστε να θελήσουν να ολοκληρώσουν αυτές τις συνθέσεις -με τη βοήθεια του Rick Rubin- να τις ηχογραφήσουν όπως εκείνοι θέλουν και να τις κυκλοφορήσουν. Πρόκειται δηλαδή για κομμάτια από sessions περασμένων album τα οποία έμειναν απέξω και συγκεντρώνονται εδώ.
Παρόντες όλοι οι συντελεστές του "Toxicity" και δεν μας κάνει εντύπωση που το "Steal This Album" ακούγεται ως συνέχεια εκείνου, όχι όμως με την ίδια ποιότητα, σπιρτάδα και ευφυία, πλην τριων κομματιών, των "Innervision", "Noguns" και "I-E-A-I-A-I-O" στα οποία προχωρούν και λίγο παρακάτω και των "Pictures" και "Highway Song" που δεν είναι άσχημα. Τα "Roulette" και "Streamline" μας δίνουν επίσης μια όψη της πιο ευαίσθητης πλευράς τους, μα μην περιμένετε και κάτι συγκλονιστικό.
Οι System Of A Down, πάντως, εξακολουθούν να βρίσκονται πολύ ψηλά στην εκτίμησή μας, αφού και τα leftovers τους (όσο κι αν δεν τους αρέσει ο όρος) φτιάχνουν κάτι που ακούγεται ευχάριστα. Περιμένουμε όμως την επόμενη δουλειά, θα ετοιμάσουν οσονούπω...
