Είναι πραγματικά συγκινητικό να ακούς το τελευταίο έργο ενός καλλιτέχνη που με τη μουσική του σημάδεψε την εφηβεία σου. Ενός μουσικού που υπήρξε το αντικείμενο ερωτικού πόθου εκατομμυριών κοριτσιών ανά των κόσμο τη δεκαετία του 60 (κοριτσιών που σήμερα είναι οι μαμάδες μας...). Ενός ανθρώπου που υπήρξε ο πιο "μετρημένος" από τους Fab Four και για αυτό ίσως και είχε άψογες σχέσεις με όλους τους. Ενός Καλλιτέχνη που δεν είναι πια στη ζωή...
Ξεκίνησε να παίζει με τους John Lennon και Paul McCartney -λίγο αργότερα-, συμμαθητές του από το γυμνάσιο, στους Quarry Men το σχήμα μέσα από το οποίο γεννήθηκε και σιγά σιγά ανδρώθηε το φαινόμενο των Beatles. Από τότε είχε μία πραγματική αγάπη για το rock n' roll και την αμερικάνικη μουσική παράδοση, κάτι που φαίνεται αναντίρρητα μέσα από τη μουσική του και τις επιλογές του. Αργότερα βεβαίως το άλλο μισό της καρδιάς του θα το δώσει στην ανατολίτικη παράδοση και κουλτούρα.
Εδώ, στο κύκνειο άσμα του, το οποίο και δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει -έτσι το βάρος αυτό έπεσε στον γιο του, Dahny και τον επιστήθιο φίλο του George, Jeff Lyhne-, μπερδεύονται όλες οι αγαπημένες μουσικές του Harrison, μέσα φυσικά από το προσωπικό του μουσικό γούστο και άποψη.
Στις αυτές 11 δικές του συνθέσεις, συν μία διασκευή στο Between The Devil And The Red Blue Sea -παιγμένο με τη συνοδεία της μπάντας του Jools Holland- είναι παρόντα όλα τα γνώριμα στοιχεία της μουσικής προσωπικότητας του πιο "νεαρού" Beatle, η γλυκιά ερμηνεία, η μελωδική κιθάρα, τα απλά ρυθμικά drums -μόνο ο McCartney σε κάποιες στιγμές της προσωπικές του καριέρας μας παρουσίασε συνθέσεις με κάπως πιο πολύπλοκα κρουστά, από αυτά που μας συνήθησαν και οι 4 τους σαν Beatles ή σαν solo καλλιτέχνες- παιγμένα από τον Jim Keltner (σύνηθες μέλος της παλιοπαρέας) και διάσπαρτα ψήγματα των επιρροών της πορείας του σαν καλλιτέχνη και σαν προσωπικότητα. Ένα άλμπουμ που άνετα συγκαταλέγεται μέσα στις 2-3 πιο σημαντικές και ολοκληρωμένες δουλειές της προσωπικής πορείας του Harrison.
Π.χ εδώ μπορείτε να βρείτε το instrumental Martha's Blues, που προέρχεται από ένα ινδικό ranga, στο οποίο ακούμε τον Harrison να παίζει μία πανέμορφη slide κιθάρα. Αυτή του η επιλογή δεν μας παραξενεύει αν σκεφτούμε το παρελθόν του και την αγάπη που έτρεφε για την ανατολίτικη κουλτούρα και μουσική παράδοση. Άλλωστε και τίποτα ιδιαίτερο να μην είχε κάνει σαν συνθέτης ή σόλο καλλιτέχνης η ιστορία θα τον κρατούσε γραμμένο στα κιτάπια της σαν τον δυτικό μουσικό που έφερε στην ποπ κουλτούρα το σιτάρ και έκανε ευρέως γνωστό στην Ευρώπη και την Αμερική τον Ινδό σταρ Ravi Shankar.
Υπάρχουν όμως και στιγμές που μας θυμίζουν την αγάπη του George για την αμερικάνικη μουσική παράδοση και το ότι άλλωστε όλα από εκεί ξεκίνησαν για αυτόν και την -τότε- παρέα του για να καταλήξουν εκεί που όλοι μας ξέρουμε. Η καθαρόαιμη βρετανική προφορά του κάνει μάλιστα μία γλυκόπικρη αντίθεση με το ύφος της μουσικής μερικές φορές, που είναι ιδαίτερα ελκυστική.
Στο Brainwashed μπορείτε να βρείτε μερικές κλασικές Harrison-ικές συνθέσεις όπως το Stuck In A Cloud ή το Any Road, με στίχους προσωπικούς, φιλοσοφικούς άλλοτε, και συγκινητικούς όπως στο Looking For My Life. Κορυφαία στιγμή ίσως το Brainwashed, όπου τα βάζει με όλους όσους προσπαθούν να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου σήμερα, με ένα τέλος έκπληξη.
Οι μελωδίες του Harrison άλλωστε έχουν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα. Είναι βραδυφλεγείς στην επίδρασή τους και όσα περισσότερα ακούσματα τους δώσει κανείς, τόσο περισσότερο εγκαθίστανται για τα καλά στο μυαλό, την ψυχή και την γλώσσα του ακροατή.
Δεν μπορώ να σας πω αν έκανε σωστά την δουλειά του ο υιός Harrison ολοκληρώνοντας το παρόν άλμπουμ ή αν "ζημίωσε" καλλιτεχνικά το αποτέλεσμα που είχε στο μυαλό του ο μπαμπάς Harrison, αλλά από ιδεολογικής άποψης είναι ιεροσυλία να αγγίζει ένα παιδάκι τις συνθέσεις ενός τόσο μεγάλου μουσικού. Και πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα τέτοιο άλμπουμ, το οποίο είναι πραγματικά μια κατάθεση ψυχής. Πάντως όπως και να έχει το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ όμορφο άλμπουμ, το οποίο αξίζει να ακούσετε, ακόμα κι αν δεν έχετε μεγάλη επαφή ακόμα με το αντικείμενο...
Τον σκέφτομαι εκεί πάνω να κάνει παρέα με το John και να τα λένε έπειτα από 22 χρόνια. Να του εξηγεί ίσως τους λόγους που τον έκαναν να απέχει από την μουσική βιομηχανία για 15 ολόκληρα χρόνια. Να του μιλάει για τις 3 ανθολογίες που επέλεξαν με την υπόλοιπη παλιοπαρέα να κυκλοφορήσουν χωρίς εκείνος να είναι εκεί και να του αναλύει τις παρεμβάσεις που έκαναν κυρίως εκείνος και ο Macca στο Free As A Bird και το Real Love. Και άλλα πολλά και ίσως να φτιάχνουν και ένα καινούριο κομμάτι μαζί, αν και ο George προτιμούσε να γράφει ολοκληρωτικά δικά του τραγούδια, αφήνοντας το "επίσημο" συνθετικό δίδυμο του γκρουπ να αλληλοβοηθάται.
