Μωρό μου κάνε μου μία χάρη...
Άπλωσε το χεράκι σου λίγο... ναι, το καταλαβαίνεις ότι κρυώνεις και δεν θες να βγεις από το πάπλωμά μας, αλλά σε παρακαλώ... πιάσε αυτό το δισκάκι που έχω αφήσει πάνω στο κομοδίνο, και βάλτο να παίζει στο cd-player... χωρίς να ανοίξεις το φως... έτσι στα σκοτεινά...
Αυτό ήταν...
Άκου τα βιολιά... άκου τις πολυφωνικές μελωδίες... νιώσε μέσα στο κορμί σου τα drums… πάλεσαι...
Σε χαϊδεύω... όπως σου χαϊδεύει τα αυτάκια και η φωνή της Emma Pollock… ναι, σωστά το κατάλαβες γλυκιά μου, ακούμε το νέο album των Σκωτσέζων The Delgados! Στο είχα υποσχεθεί...
Συνεχίζω... Σε απογειώνω, νιώθεις το Φως, σε αφήνω να το απολαύσεις, και σε προσγειώνω όσο πιο ομαλά μπορώ, την στιγμή που σβήνει το “The Light Before We Land”.
Με ρωτάς αν σε αγαπάω... Μου λες ότι την χρειάζεσαι την αγάπη μου... Να σου πω κάτι ξεκάθαρα; ΜΙΣΟΣ είναι το μόνο που χρειάζεσαι... Άκου και τον Alun Woodward στην Σκαθαρική αναφορά του “All You Need Is Hate”! Το μίσος είναι τριγύρω μας, κοίτα πως σε κοιτάνε οι γέροι γείτονες σου... Σε μισούν για τα νιάτα σου... Κοίτα τι λένε πίσω από την πλάτη σου οι φίλοι σου... Θα βρεις το μίσος ακόμα και στην καρδιά της μάνας σου! Γεννήθηκες και της κατέστρεψες τα όνειρα των νιάτων σου, μαράζωσε νταντεύοντας σε! Είσαι το αποτέλεσμα ενός χαλασμένου προφυλακτικού και το ξέρεις ...Μην προσπαθείς να το αποφύγεις, όπως αποφεύγεις τους δαίμονες που προσπαθούν να κυριεύσουν την ψυχή σου... Όλοι σε μισούν! Γι’αυτό μίσησε και τον εαυτό σου!
Η Αγάπη που μου ζητάς να σου προσφέρω δεν υπάρχει! Μην κοροϊδευόμαστε! Και να σου πω τώρα ότι «ναι μωρό μου, σε αγαπώ!» θα με πιστέψεις; Άσε που είναι και πολύ κοινότυπο! Ας κάνουμε κάτι διαφορετικό σήμερα...
Ας ακούσουμε όλοκληρο το “Hate” και ενώ θα σου κάνω παθιασμένα έρωτα, θα σου λέω πόσο σε μισώ! Θα σε φτάσω στα άκρα! Θα ακροβατήσεις στο κενό! Θα με ακούσεις να σου σιγοψυθιρίζω στο αυτί λόγια θλίψης, λόγια τρέλας, θα με παρακαλάς να σταματήσω γιατί θα χάσεις το νου σου! Δεν θα σταματήσω, θα σε πονέσω να το ξέρεις, όπως με πονάνε οι αλήθειες που συνειδητοποιώ καθημερινά! Ζούμε σε ένα κόσμο, όπου κλωτσάμε τα μούτρα του άλλου, τον γρονθοκοπούμε με μανία, τον απαλλάσουμε από την μιζέρια της ζωής, με πολλαπλές μαχαιριές στην καρδιά, έως ότου του την βγάλουμε έξω και την δώσουμε στα σκυλιά να την φάνε! Και όλοι μας επικροτούν για αυτές μας τις ωραίες πράξεις, νοιώθουμε σαν ήρωες! Αναλογίσου, το κάνεις και εσύ καθημερινά και ας μην το συνειδητοποιείς! Ρώτα και εμένα...
Μην φοβάσαι μωρό μου, και μην απορείς...τα σχοινιά είναι απλά μέρος ένος μικρού παιχνιδιού... δεν θα σε πονέσω... όσο δεν παλεύεις να λυθείς από τα δεσμά σου, όμως μισητή μου αγάπη... άλλωστε σε θέλω γεμάτη ζωή... για λίγο ακόμα...
Σε κοιτάω στα μάτια και μοιάζεις τόσο αθώα, όσο και η φωνή της Pollock και του Woodward… Δεν με ξεγελάς όμως μικρή μου! Είσαι τόσο μοχθηρή όσο και νέα. Μοιάζεις παιδί, αλλά έχεις μέσα σου την μισανθρωπιά και την ψυχοφθόρα άρρωστημένη ιδιοσυγκρασία που καλύπτουν με pop μαεστρία και αριστοτεχνική παραγωγή, οι The Delgados με τον Dave Fridmann. Είσαι ύπουλη, μην νομίζεις ότι δεν σε κατάλαβα!
Κοίτα γύρω σου... όλοι είναι σαν κι εσένα... όλοι ψάχνουν κάποιον να κρατήσουν από το χέρι, αλλά δεν είναι κανείς εκεί κοντά τους... Τι μου λες! Δεν είναι δίκαιο αυτό; Δεν τους αξίζει τέτοια ατυχία; Νομίζεις! Αξίζει σε σένα; Μην με κάνεις να γελάω! Τόσοι προσπάθησαν να έρθουν στο κρεβάτι σου, και τους έδιωξες... Έψαχνες τον Μr.Perfect! Και νόμισες σε μία στιγμή αδυναμίας σου ότι είμαι εγώ αυτός! Αυτό και αν είναι αστείο!
Γιατί να θέλω να συνεχίσουμε μαζί; Ποιος ο λόγος, πες μου ειλικρινά! Σου υποθέτω ότι μένουμε μαζί μία ολόκληρη δεκαετία... θα μεγαλώσεις, θα σπάσεις, δεν θα αντέξεις το ξέρω... Νομίζεις ότι θέλω να φτάσω στο σημείο εκείνο, όταν θα σου λένε οι φίλοι σου δήθεν με ενδιαφέρον και κατανόηση, «μοιάζεις πιο σκληρή, κουρασμένη και ψυχρή... αυτό φέρνουν δέκα χρόνια μαζί με έναν μαλάκα;»... Αυτό θες να γίνει; Να έχεις για δικαιολογία για τα χάλια σου, εμένα; Δεν θα καταντήσω εγώ αυτό που θα καταριέσαι για τις δήθεν χάμερες ευκαιρίες της σκατοζωής σου! Σκρόφα μωρό μου, το ξέρεις ότι αν χρειαστεί θα σε σκοτώσω...
Άκουσε με τι σου λέω, μην αντιδράς... Ξύπνα από το όνειρο που βλέπεις, και δες την αλήθεια κατάματα, την οποία επιτέλους θα σου αποκαλύψω!
Οι παιδοκτόνοι κάτι ξέρουν! Απαλλάσουν τα παιδιά από τον κόσμο των μεγάλων... Είναι σκληρό, και το γνωρίζεις.... Άλλωστε σε αυτή τη φάση βρίσκεσαι και το ξέρεις. Προσπαθείς να μπεις στον κόσμο των μεγάλων αλλά κάθε φορά όταν μου νιαουρίζεις στο τηλέφωνο όταν είμαι μακρυά σου (σαν την γάτα μου κάνεις όταν έχει έρθει περίοδος ζευγαρώματος, σου λείπει ο φαλλός μου ή εγώ άραγε;) ή όταν βρίσκεσαι στο κρεβάτι πλάι μου, ή ακόμα όταν καταφεύγεις στο απόρθητο φρούριο του πατρικού σου, βγάζεις το παιδάκι που καταπιέζεις, αυτό που προσπαθείς να σκοτώσεις από μέσα σου κάθε μέρα!
Άσε με να σε βοηθήσω...
Μην κοιτάς τον ήλιο που ανατέλει... θα σε ξεγελάσει και θα νομίζεις ότι θα αλλάξουν τα πράγματα για σένα, ότι θα ξεκινήσει μία καινούρια μέρα, ενώ έχει έρθει το οριστικό τέλος...
Σε λίγο θα τρέμεις και θα ουρλιάζεις, αλλά οι παιδικές χορωδίες, τα βιολιά, και τα ονειρικά ξεσπάσματα του δίσκου που θα ηχογραφεί τελευταίος στα μαύρο σου κουτί, τι τυχερή που είσαι, θα σε υπερκαλύψουν. Τουλάχιστον θα είσαι ακόμα ζωντανή εκείνη την στιγμή, και θα αφήσω σε αυτήν την αξιοθρήνητη κατάσταση έως ότου ολοκληρωθεί το “Hate” των Τhe Delgados! Άρα άδειασε το μυαλό σου, στέγνωσε τα μάτια σου, συμμάζεψε την αξιοπρέπεια σου, και χαμογέλα!
Άκουσε με και μην φοβάσαι.... Η ζωή δεν είναι πολύτιμη, και η ζωή δεν είναι ιερή! Μερικές φορές η ανακούφιση έρχεται μόνο όταν συναντάς τον θάνατο... Σου πρόσφερα λύπη και τρέλα, τώρα σου προσφέρω λύτρωση... Για σένα μόνο το κάνω!
Φίλα με και πες μου καληνύχτα μωρό μου....
