Ο Warren Zevon, λίγες μόνο ημέρες ύστερα από την θαρραλέα επίσημη ανακοίνωση της απρόσμενα αιφνίδιας τελικής του πορείας προς τον άλλο κόσμο, έλεγε στον Geoff Boucher των L.A. Times, ότι προσχεδιάζει να μας αποχαιρετήσει ακούγοντας μουσική με την οικογένεια του (και ιδιαίτερα τα δύο του παιδιά) και κυρίως καταβροχθίζοντας αυγά με μπέικον παρακολουθώντας ταινίες στο video με τον Steve McQueen. Το θέμα βέβαια είναι να το καταλάβει έγκαιρα, για να προλάβει να επισκεφθεί τα γειτονικά του supermarket και video club....
Στις 24 Ιανουαρίου ο Warren William Zevon θα σβήσει 56 κεράκια τοποθετημένα τακτικά και προσεκτικά από την 26χρονη κόρη του Ariel πάνω σε μία τούρτα βατόμουρο, εάν προλάβει βέβαια. Και αυτό διότι ο αγαπημένος τραγουδιοποιός των τραγουδοποιών ζει από τα τέλη του περασμένου Αυγούστου με την ιδέα ότι μπορεί να πέσει να κοιμηθεί και το πρωί να μην μας πει με το σαρδόνιο χαμογελό του «καλημέρα». Άλλωστε σύμφωνα με την αρχική ιατρική διάγνωση, αυτή την στιγμή που διαβάζετε αυτές τις σεμνές γραμμές, έπρεπε ήδη τα σκουλήκια να του τρώνε την σάρκα μέσα στην γη...
 |
Ο άνθρωπος που σύμφωνα με τον μύθο της δεκαετίας του ’70 έστριβε και φούμαρε πιο γρήγορα και περισσότερα τσιγαριλίκια και από την σκιά του, σαν άλλος παρακμιακός Lucky Luke, συντροφιά πάντα με τα συνολικά αποθέματα σε Vodka τεσσάρων πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών, αποφάσισε μία μέρα του Αυγούστου να επισκεφθεί ένα ιατρικό κέντρο λόγω κάποιων προβλημάτων που αντιμετώπιζε στην αναπνοή. Από εκεί έφυγε με μία αρχική διορία τριών μηνών ζωής το πολύ, λόγω μίας ανυπέρβλητης και ανίατης μορφής καρκίνου που του είχε καταστρέψει ήδη τους πνεύμονες και είχε προχωρήσει πλέον στο συκώτι.
Λίγο αργότερα, όταν ο γιατρός του έπρεπε να τον ενημερώσει ότι το deadline των τριών μηνών δεν ίσχυε, αλλά μπορούσε να πεθάνει ανά πάσα στιγμή, ακόμα και αν αισθάνεται καλά, ο Warren Zevon του έκανε δώρο ένα αντίτυπο από τους δύο τελευταίους του δίσκους, με τους χαρακτηριστικούς τίτλους “Life’ll Kill Ya” και “My Ride Is Here”… Ορίστε λοιπόν ένας άνθρωπος που περιμένει υπομονετικά την σειρά του χωρίς άγχος...
 |
O Θάνατος ως φαινόμενο αλλά και ο δικός του, ήταν πάντα ένα από τα αγαπημένα του θέματα, βλέποντάς τον πάντα μέσα από ένα διαστραμμένο πρίσμα. Ο καλύτερος φίλος του, από όταν ήταν ακόμα μικρός και μεγάλωνε στην California και στην Arizona δίπλα στο Ρωσοεβραίο μετανάστη πατέρα του και την Ουαλοσκωτσέζα Μορμόνη μητέρα του, ήταν μία νεκροκεφαλή πιθήκου, η ίδια ακριβώς που κοσμεί το εξώφυλλο της συλλογής που μόλις κυκλοφόρησε η Rhino με τις καλύτερες στιγμές του τραγουδοποιού. Το γεγονός ότι ο πίθηκος εμφανίζεται να καπνίζει πίπα και φορώντας ένα μονόκλ μέσα από το οποίο εμφανίζεται ο Warren Zevon, είναι και το πιο χαρακτηριστικό της διάθεσης του, του Zevon βέβαια, όχι του πιθήκου.
Όμως δεν είναι μόνο αυτό. Κάνε τον κόπο και ανατρέξε φίλτατε ανήσυχε αναγνώστη, στην καριέρα του Warren Zevon, έχοντας τα 22 τραγούδια της συλλογής μίας μεγαλοφυίας απλά ως αφετηρία, μίας πορείας προς το παρελθόν. Μην παρασύρεσαι όμως από την έλλειψη αυτών που λέμε «μεγάλων επιτυχιών». Ο Zevon είναι από αυτούς τους καλλιτέχνες που έπαιξαν έξω από τους καταλόγους επιτυχίων, με ελάχιστες εξαιρέσεις βέβαια, και μεγαλύτερη των οποίων το “Werewolves of London”, ένα από τα all time αγαπημένα των Αμερικανών για την περίοδο του Halloween, ακόμα και αν ελάχιστοι γνωρίζουν πλέον τον ερμηνευτή του.
 |
Ο “Sam Peckinpah του Rock’n’Roll” όπως τον έχουν αποκαλέσει μέσα στα 33 χρόνια μουσικής καριέρας, πρώτα γράφοντας μικρά μουσικά θέματα για διαφημίσεις, ύστερα μαζί με τους Everly Brothers και μετά μόνος του, 26 χρόνια solo δισκογραφικής παρουσίας και τα 13 albums που αισίως έχει κυκλοφορήσει, μεταξύ άλλων έχει τραγουδήσει για ενθουσιώδη αγοράκια που σκοτώνουν τη όμορφη συνοδό τους στην γιορτή της αποφοίτησης, για χλιδάτα κέντρα αποτοξίνωσης για superstars, για σκοτωμένες rock μπάντες, για χαζοχαρούμενα βαποράκια κρακ, για δολοφονημένους clowns, για μισθοφόρους στρατιώτες, για μυθικούς ακέφαλους πιστολέρο, για κατα λάθος ανθρωποκτόνους πυγμάχους, για επαναστάτες, για ηρωινομανείς, και φυσικά για αιμοδιψείς λυκανθρώπους του Λονδίνου.
Για ανθρώπους που προκαλούν τον θάνατο, άλλους που τον κοροϊδεύουν, άλλους που τον συναντούν και άλλους που φλερτάρουν έντονα με το Τέλος.Μα πάνω από όλα για ανθρώπους που θέλουν να αποφύγουν το μοιραίο, που κάνουν τα πάντα για να παρατείνουν την ζωή. Την δική τους ζωή όμως μόνο. Διότι όπως και ο ίδιος ο Zevon, οι ήρωές του, (ή μήπως αντιήρωες;), είναι ψυχές που παλεύουν για την επιβίωση, διότι απλά δεν τους αρέσει να χάνουν. Ο κάθε πολεμιστής, ο κάθε αγωνιστής, ο κάθε μοναχικός οδοιπόρος μισεί την ιδέα και μόνο της ήττας. Προτιμάει να πατήσει πάνω στα πτώματα των άλλων, να βουτηχτεί στο αίμα που πετιέται σαν το συντριβάνι μέσα από τις ανοιχτές πληγές των άλλων που ο ίδιος προκάλεσε, παρά να γονατίσει εκείνος.
 |
Όταν όμως αρχίσει να χάνει την μάχη, ο πολεμιστής θα πέσει με ψηλά το κεφάλι, υπερήφανος. Θα αποχαιρετήσει τους φίλους και συναγωνιστές του, την οικογένεια του, αλλά δεν θα κάνει την χάρη στους εχθρούς του να τον δουν να λυγίζει, ή να αποσύρεται. Ακόμα και μέχρι την ύστατη ώρα θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή.
Όπως κάνει και ο Warren Zevon αυτές τις τελευταίες στιγμές του. Δουλεύει με εντατικότατους ρυθμούς με την βοήθεια του 33χρονου υιού του Jordan πάνω στο τελευταίο album του, αυτό που σύμφωνα με τον ίδιο, θα είναι το αποχαιρετιστήριο δώρο που θα κάνει στους φίλους μίας ολόκληρης ζωής. Και μπορεί βέβαια να μην ήταν ποτέ ένας από τους πιο πολυγραφότατους τραγουδοποιούς, αλλά τώρα πλέον λόγω της αμεσότητας της κατάστασης, έχει ανεβάσει ταχύτητες, και μαζί με πολλούς φίλους ηχογραφεί αυτό που όταν κυκλοφορήσει θα έχει τίτλο, όπως αποκάλυψε o ίδιος στον David Fricke του Rolling Stone, “My Dirty Life and Times”. Φυσικά ο Zevon δεν μπορεί να κρύψει την χαρά του που η τύχη του έδωσε την ευτυχία να έχει την δυνατότητα να γράψει ο ίδιος τον επικήδειό του...
 |
Κοντά του, εκτός από τον γιο του, βρίσκεται πάντα ο μόνιμος συνεργάτης του εδώ και χρόνια Jorge Calderon, αλλά και ένα πλήθος φίλων και θαυμαστών του τραγουδοποιού, ανθρώπων που μέσα στην πορεία της δισκογραφίας του Zevon, είχαν και αυτοί τα λεπτά πολύτιμης συμμετοχής τους. Ο κολλητός του και παραγωγός των πρώτων δισκογραφικών του δουλειών, Jackson Browne είναι ο πιο συγκινημένος από όλους. Ο Ry Cooder και ο Don Henley άφησαν τα πάντα και ήρθαν κοντά. Ο Dwight Yoakam δεν μπορούσε να απουσιάζει. Ο Neil Young έβαλε την φυσαρμόνικα του στην τσέπη, βρήκε τον Bruce Springsteen στον δρόμο και μαζί έφτασαν στο studio “Anatomy of A Headache” στο Los Angeles και από εκεί στο studio του Βilly Bob Thornton, όπου βρήκαν τον μεγάλο fan του Zevon, ηθοποιό Benecio Del Toro να παρακολουθεί τον Bob Dylan, να προβάρει τραγούδια του. Ένας Dylan, που από την ημέρα που έμαθε ότι ο αγαπημένος του σύγχρονος τραγουδοποιός βαδίζει προς τον θάνατο, κάθε βράδυ της “Never Ending Tour” του, διασκευάζει με την μπάντα του κάποιο τραγούδι του συγκινημένος.
Μέχρι να ολοκληρωθεί το αποχαιρετιστήριο album, το οποίο θα κλείνει σίγουρα με μία συγκινητική εκτέλεση του “Knockin’ On Heaven’s Door” με τον Zevon, τον γιο του, και τον Billy Bob Thornton, και να φτάσει στα χέρια μας, πιθανότατα πιστεύω ύστερα από την τελική κατάληξη του Warren Zevon, ως η καλύτερη διαθήκη του, ακούμε ασταμάτητα την συλλογή της Rhino, εξαιρετική όπως όλες της εν λόγω εταιρίας.
 |
Ακόμα και αν λείπουν ορισμένα διαμάντια όπως τα “Tenderness on The Block, “Sentimental Hygiene”, “Desperadoes Under The Eaves”, “Veracruz” αλλά και το “I’ll Sleep When I’m Dead”, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι κάποιο από τα 22 τραγούδια στα 78 λεπτά που διαρκεί η συλλογή, δεν έχουν θέση στο tracklist.
Από το επώνυμο ντεμπούτο του, με τα τραγούδια που έκανε περισσότερο γνωστά η Linda Rondstadt, “Poor Poor Pitiful Me”, “Carmelita” και “Hasten Down The Road”, αλλά και τις ύστερες μεγάλες του επιτυχίες “Werewolves of London”, “Excitable Boy”, και “Lawyers, Guns And Money”, την καταπληκτική του διασκευή στο “A Certain Girl” των Yardbirds, και την εκδοχή του “Raspberry Beret” του Prince, το καλύτερο κομμάτι από το καταπληκτικό project διασκευών με τους R.E.M., πλην τον Mike Stipe, με το όνομα “Hindu Love Gods” που είχε κυκλοφορήσει το 1990, καθώς και το πρωτότυπο “Boom Boom Mancini”, πάλι με τους τρεις R.E.M., έως το τραγούδι έμπνευση για την ομότιτλη κινηματογραφική ταινία, αν και «παρέλειψαν» να αναφέρουν τον Zevon, “Things To Do In Denver When You Are Dead”, και τα πολύ πιο πρόσφατα “I Was In The House When The House Burned Down” και “Genius”.
Αναμφίβολα η πιο ολοκληρωμένη πρόταση για μπείτε για τα καλά στον διαταραγμένο και περιπετειώδη κόσμο του Warren Zevon, εκτός και αν προτιμάτε τα τέσσερα cd της Ανθολογίας με τίτλο “I’ll Sleep When I’m Dead”, που είχε κυκλοφορήσει και πάλι η Rhino το 1996 , ή αν είστε πραγματικά μερακλήδες, το σύνολο της δισκογραφίας του, το οποίο σύντομα προβλέπεται να επανακυκλοφορήσει, ειδικά όσα έχουν πλέον εξαντληθεί από την αγορά.
Αν και έχω την εντύπωση, ότι το καλύτερο θα μας το έχει αφήσει για τον γλυκό αποχαιρετισμό...
