4 δυναμίτες, με μπόλικη παραμόρφωση και δόσεις από την rhythm n' blues ρυθμολογία αποτελούν κοντολογίς το παρόν ep από τους φερέλπιδες Αμερικανούς The Kills.
Φλερτάρουν με την τραχύτητα των sixties, την "βρομιά" που αποπνέουν συγκεκριμένες εικόνες και ήχοι από εκείνη την εποχή και με απλό, αλλά και δυναμικό τρόπο καταφέρνουν να κερδίσουν το ενδιαφέρον και το χρόνο μας. Δεν πρόκειται για ακόμα ένα νέο σχήμα που αρέσκεται στο παλιομοδίτικο ροκ εντ ρολ, που βρίσκεται πάλι στη μόδα εσχάτως...
Οι The Kills έχουν δυναμισμό και φόντα για σωστό παίξιμο -πράγμα απαραίτητο, αλλά όχι πάντα εύκολο να συναντήσεις ακόμα και σε γνωστά ονόματα του χώρου. Ηχογραφούν στο σπίτι και αποπνέουν μία ιδιαίτερη ζεστασιά με τον ήχο που έχουν δημιουργήσει. Έχουν ιδέες που από άποψη τοποθετούν στο ηχητικό τους background, οι οποίες δίνουν βάθος στις συνθέσεις τους και τροφή για προσεκτικότερες ακροάσεις.
Είναι δεμένοι, με ένα επαναλαμβανόμενο βασικό ριφ να αποτελεί την ραχοκοκκαλιά του μεγαλύτερου μέρους του κάθε κομματιού, πάνω στο οποίο προοδευτικά περνούν κιθαριστικές ενέσεις θορύβου και στυβαρές μπασογραμμές.
Εκείνο που αποτελεί σίγουρα άξιο αναφοράς είναι η επιλογή τους να διασκευάσουν Captain Beefheart ("Dropout Boogie"), το οποίο ώντας ζωντανά ηχογραφημένο αποτελεί και το πιο τραχύ track του e.p. Κι εδώ τα καταφέρνουν πολύ καλά, προσαρμόζωντάς το στο δικό τους στυλ!
Κορυφαία στιγμή του e.p; Μάλλον το "Black Rooster", με κολλητικό ρεφρενάκι και πολύ καλά φωνητικά από το δίδυμο των VV and Hotel.
Κοντολογίς, η πρώτη τους αυτή κυκλοφορία στην Dim Mak είναι απόλυτα απολαυστική και προϊδεάζει για μία συνέχεια άξια των ηρώων τους (βλέπε Velvet Undergound, Tom Waits κτλ).
Υ.Γ Στο οπισθόφυλλο αναφέρεται και 5ο κομμάτι, το οποίο αφενός δεν αναγνωρίζεται σαν ξεχωριστό track από τον υπολογιστή μου -το στέρεο είναι σε διακοπές!- και αφετέρου είναι ένας ανούσιος μονόλογος διάρκειας μόλις 1.20 λεπτών, με τη συνοδεία μίας ανολοκλήρωτης μελωδίας. Συνεπώς, παραλείψτε το άφοβα κι εσείς!!!
