Ακούγοντας και ξανά ακούγοντας, αυτές τις μέρες, το Riot Act, αυτό το έβδομο άλμπουμ απ'τους Pearl Jam, διαπιστώνω (ίσως και με ευχαρίστηση) ότι τελικά, η μουσική τους φιλοσοφία ως τώρα, δεν έχει αλλάξει παρά ελάχιστα. Mουσικά συμπεριφέρονται σαν τον Neil Young, δηλαδή παίζουν τη μουσική που παίζουν, για τους εαυτούς τους και για το κοινό τους και δεν φαίνεται, ότι έχουν σκοπό να αλλάξουν κάτι.
Έχουν περάσει 10 χρόνια, απ'την εποχή της έκρηξης και ύστερα της εκτόνωσης της σκηνής του Seattle, που όλοι μας ζήσαμε, μέσα από την μουσική τηλεοραση, τα αναρίθμητα εξώφυλλα περιοδικών μόδας, αλλά και μέσα από μερικούς ανεπανάληπτους rock δίσκους.Τα περισσότερα απ'τα συγκροτήματα που μας άφησαν αυτούς τους δίσκους, κατά την καλύτερη rock παράδοση, τελικά "κάηκαν" γρήγορα, για να μην ξεθωριάσουν..
Όχι όμως και οι Pearl Jam. Απ'τα πρώτα τους βήματα ως τώρα, ποτέ δεν έμειναν αδρανείς και εκτός από 6 υπέροχους δίσκους, έχουν στο ενεργητικό τους, μια ιστορική συνεργασία με τον Neil Young καθώς και μια, χωρίς προηγούμενο, ταυτόχρονη κυκλοφορία 72 διαφορετικών live, απ'την τελευταία παγκόσμια περιοδεία τους. Έντονα πολιτικοποιημένοι και αντιδραστικοί, απ'την αρχή φρόντισαν να αποξενωθούν από τον κόσμο της μουσικής βιομηχανίας, απορρίπτοντας τα videoclips και δίνοντας μετρημένες συνεντεύξεις.
Δεν είναι παράξενο λοιπόν, που ο κάθε δίσκος τους ακούγεται, περήφανα, εκτός τόπου και χρόνου. Με μια ατελείωτη αγάπη για το hard rock των Led Zeppelin και των Who, αλλά και με την ένταση και το πάθος, μιας punk rock κληρονομιάς.
Για του λόγου το αληθές, το Riot Act, ανοίγει με το Save you, με τα στρατιωτικά ντραμς και τις ακουστικές κιθάρες του, να δείχνουν με το δάχτυλο ένα αθάνατο Physical Graffitti.
Στην μίξη του δίσκου, για άλλη μια φορά είναι ο Brendan'O Brien, ο οποίος, έχει φροντίσει να δώσει μια live αίσθηση, αφήνοντας έτσι, garage τραγούδια όπως τα αγχωτικά Save You και Get Right, να ξεσπάσουν ελεύθερα.
Οι διαθέσεις του Eddie Vedder, στα φωνητικά και τους στίχους, είναι όπως πάντα επιθετικές. Την τιμητική τους στο Riot Act έχουν, ο κύριος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, στο ειρωνικό Bu$hleaguer ("he's not a leader, he's a Texas leaguer..") και το χρώμα του χρήματος της global πολιτικής, στο Green Disease.
Γραμμένο για τον άτυχο θάνατο 9 οπαδών τους κατά τη διάρκεια συναυλίας στο Roskilde στη Δανία, είναι το σκοτεινό Love Boat Captain, ενώ ένα απ'τα καλύτερα κομμάτια είναι το πρώτο single, το υπέροχο, μελωδικό I Am Mine. Συνοδευόμενο από organ μοίαζει σαν να παίζεται, απ'τον ηλεκτρικό Bob Dylan και τους μουσικούς του, το 1966.
Ευχάριστη έκπληξη είναι επίσης, τα τραγούδια που υπογράφει ο ντράμερ Matt Cameron. Είναι της μόδας φαίνεται τώρα τελευταία, οι ντράμερ να αφήνουν τα ντραμς τους και να πιάνουν τις κιθάρες... Τα Cropbuster και You Are είναι πράγματι αξιολογα και δεμένα με το σύνολο, με το τελευταίο να θυμίζει αρκετά το προηγούμενο συγκρότημα του Cameron (και φυσικα θρυλους του Seattle) δηλαδή τους Soundgarden.
Τέλος, δεν θα'θελα να μην αναφέρω, την πολύ καλή δουλειά του μπασίστα Jeff Ament, στο εξώφυλλο του δίσκου, γιατί ίσως συχνά το ξεχνάμε, αλλά όλοι οι ωραίοι rock δίσκοι, έχουν πάντα και αντίστοιχα ωραία εξώφυλλα.
Για να κλείσω λοιπόν, το Riot Act, είναι άλλη μια πανέμορφη δουλειά από τους Pearl Jam και σίγουρα ανώτερη, από τα περισσότερα rock albums που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες. Πέντε μουσικοί που δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα πια και που σίγουρα παίζουν, γιατί αυτό τους αρέσει και όχι για να πληρώνουν, σπασμένα ξενοδοχεία και άσπρες γραμμές. Επιπρόσθετα, ίσως ένα από τα τελευταία συγκροτήματα, που ενδιαφέρονται ακόμα να φέρνουν λίγη απ'την ακεραιότητα τους, σε ένα πολύ μεγάλο κοινό.
Οι πιστοί του συγκροτήματος, θα έχουν ήδη αγοράσει τον δίσκο. Όσο για τους υπόλοιπους, ποτέ δεν ειναι αργά, λένε...
