Οι υποτιθέμενοι διαδηλωτές στο εξώφυλλο του δεύτερου album τρίο από την Βαλτιμόρη δηλώνουν ότι “Oxes Suck Coxes!” και ακούγοντας τις οχτώ συνθέσεις δεν μπορούμε παρά να εκφράσουμε την γνώμη ότι υπερβάλλουν. Δεν θα βγούμε στους δρόμους να αντιπαρατεθούμε μαζί τους κιόλας όμως...
Extra βαθμούς συμπάθειας κερδίζουν σίγουρα για το προφανέστατο χιούμορ, οι οποίοι αν προστεθούν στην ικανότητά τους να βομβαρδίζουν τον ακροατή με ακατάπαυστες κιθάρες και ασύγχρονα drum beats, μέσω των πειραματικών instrumentals τους, μένουμε απλά ικανοποιημένοι.
Δύο κιθάρες και drums σε συνθέσεις που αγνοούν την έννοια της μελωδικής αρμονίας, ακροβατώντας ανάμεσα στο avant punk και το thrash metal, με άκρως ορατό το πνεύμα της αναρχίας να έχει κυριεύσει τους τρεις μουσικούς.
Απρόβλεπτοι σαν κλασσική free jazz ηχογράφηση, εκλεκτικά εκκεντρικοί σαν τον συντοπίτη τους σκηνοθέτη John Waters, αλλά και ταυτόχρονα, κουραστικοί ύστερα από αρκετές ακροάσεις, και με την ανάγκη για φωνητικά, ακατάλληπτα βέβαια όπως αρμόζουν στην περίσταση, φανερή, οι Oxes μοιάζουν να λένε ένα τρανταχτό fuck off στις συνήθεις ηχογραφήσεις, αλλά δυστυχώς μένοντα μόνο στα λόγια, αφού δεν φαίνονται να είναι ικανοί προς το παρόν να προσφέρουν κάτι το καινούργιο και το καινοτόμο, παρά τις προσωπικές τους κρίσεις για την, με πραγματική punk διάθεση, μουσική αναδόμηση.
Ο Steve Albini μπορεί να τους λατρεύει, όμως σοβαρά τώρα, who gives a fuck about Steve Albini πλέον, ειδικά σε τέτοιες περιπτώσεις;
