Είναι γνωστό το ανέκδοτο ότι ο Ryan Adams γράφει κομμάτια πιο συχνά απ'ότι ενεργείται, όπως επίσης ότι είχε δηλώσει την κυκλοφορία πολλών album σε ένα box set, από τα διαφορετικά sessions που πραγματοποίησε από το Δεκέμβριο του 2000 ως τον Ιούλιο του 2001 σε studio του Nashville, του Hollywood και της Στοκχόλμης.
Τελικά, το box δεν εμφανίστηκε ποτέ, αντίθετα έχουμε ένα sampler των ηχογραφήσεων αυτών, γεμάτο rockers, απολαυστική country-pop, αλλά και σκοτεινές ακουστικές μπαλλάντες, που κάθε άλλο παρά σε demo album με fillers παραπέμπει!
Στα δεκατρία κομμάτια λοιπόν βρίσκομαι τις διαφορετικές πλευρές του. Το "She Wants to Play Hearts", για παράδειγμα, αποτελεί μια ατμοσφαιρική κλασική Ryan μπαλλάντα -με επιρροές από Roy Orbison και Steve Earle- για έναν άνθρωπο απολύτως μόνο στον κόσμο. Υπάρχουν και κιθαριστικά rockers όπως το "Nuclear" από τα sessions με τους Pink Hearts: Γλυκόπικρο ρεφρέν, δυνατό hook, steel κιθάρα και John Mellencamp ήχος.
Στο "Chin up, Cheer up" καταφεύγει στον bluegrass χώρο, ενώ στο "Desire", κιθάρα, banjo, harmonica και απαλό hammond φτιάχνουν την απαραίτητη ατμόσφαιρα. Έχουμε όμως και ματιές στο 80s rock ραδιόφωνο ("Starting To Hurt") και στο honky-tonk ("Hallelujah").
Ό,τι θαυμάζουμε στον Ryan Adams είναι η ευκολία με την οποία μπορεί να κάνει το ανεπιτήδευτο, γοητευτικό. Αποτυπώνει τη μαγεία της στιγμής, του τραγουδιού που γεννιέται από τη στιγμιαία έμπνευση και καλώς ή κακώς το αφήνει εκεί -δημιουργώντας πολλές φορές την αίσθηση του ατελούς.
Στην πλειοψηφία του, το συγκεκριμένο album αποφεύγει την αίσθηση αυτή (της ατέλειας, αν και υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, κυρίως στα πρόχειρα ρεφρέν), συγκεντρώνοντας μερικές πολύ καλές μελωδίες και στίχους που αποδεικνύουν το πόσο χαρισματικός καλλιτέχνης είναι. Ένας σύγχρονος τραγουδοποιός (από τους μεγαλύτερους της εποχής μας), που περνά από τη σκληράδα των Pixies, στην Dylanική folk, κια πό την country στο rock του Springsteen, με χαρακτηριστική ευκολία και μοναδικό όπλο το ταλέντο του.
Όσο για το Demolition; Η μεγαλύτερη αδικία θα ήταν να το κατατάξουμε στις κυκλοφορίες που απευθύνονται στους hardcore fans. Με την προϋπόθεση όμως να έχει κάποιος την όρεξη να μπει και να αφεθεί στον ιδιαίτερο κόσμο και την ποιοτική τραγουδοποιία του.
Κάπου μεταξύ του εσωστρεφούς "Heartbreaker" και του πιο επιτηδευμένου "Gold", βάλτε το "Demolition", και συγχωρείστε του την έλλειψη συνοχής. Δεν είναι άλλωστε παρά μία συλλογή.
