To "Accelerator" του 1991 μας εισήγαγε σε αξιόλογα breakbeat και acid μονοπάτια κι έβγαλε ένα από τα ηλεκτρονικά classics της δεκαετίας, το "Papua New Guinea". Με το "Lifeforms", οι αέρινες και πειραματικές ambient techno φόρμες τους, μας συντρόφευσαν άπειρες ώρες, ενώ το album "Dead Cities" ανήκει στα αριστουργήματα της δεκαετίας του 90. Από εκείνο όμως έχει περάσει πάνω από μισή ντουζίνα χρόνια και πλέον δεν ξέραμε τι να περιμένουμε από το δίδυμο Garry Cobain και Brian Dougans.
Αυτή τη φορά ο δρόμος είναι εντελώς διαφορετικός, κάτι που θα διχάσει σίγουρα τους fans τους, αφήνοντας όλους όμως αρχικά αμήχανους. Η τρέλα τους πλέον είναι η ψυχεδέλεια των 60s, οι ELO, αλλά και ελαφρώς η world music. Σίγουρα το album είναι και ηλεκτρονικό, αλλά στη βάση του έχει περισσότερα οργανικά στοιχεία. Η ακουστική κιθάρα, τα sitars, τα φλάουτα, το mellotron και το hippie folk κλίμα που υποβόσκει, επιδιώκουν να προσδώσουν μια πιο παλιομοδίτικη έννοια στον όρο chill-out.
Δεν αποκλείουν τις breakbeat αγάπες τους, όπως το "The Lovers", αλλά το φάντασμα των Beatles ("Divinity") και των Doors ("Elysian Feels") πλανάται σε στιγμές, ανάμεσα στα trippy στρώματα ήχου τους. Βέβαια και πάλι ηλεκτρονικώς μας εκπλήσσουν, με το "Go Tell It To The Trees, Egghead"... Kαι οι guest παρουσίες, από τον Gary Lucas (Captain Beefheart), ως τον master του sitar, Baluji Shrivastav, είναι ενδεικτικές και της νέας πορείας τους.
Συμπερασματικά: Χωρίς να λείπουν τα fillers, το "The Isness" είναι σίγουρα ένα πολύ ενδιαφέρον album, που όσο και να μας ξενίζει αρχικά, μας κερδίσει σιγά σιγά στη συνέχεια, με την ποιότητά του που είναι φανερό ότι φέρει τη σφραγίδα του μοναδικού αυτού διδύμου.
Σίγουρα δεν έχει το βάρος ενός "Dead Cities", αλλά είναι ένα πολύ αξιόλογο ταξίδι στο κέντρο του μυαλού. Όπως λένε και οι ίδιοι: "To float in inner space / It's the most extraordinary place"!
