Μια συναυλία των Νεουορκέζων Fuzztones, στα μέσα της δεκαετίας '90, ήταν αυτή που έφερε σε επαφή τους Daniel Lorca (κιθάρες) και Matthew Caws (μπάσο) με τον ντράμερ των Fuzztones, Ira Elliot, δίνοντας έτσι πνοή σε ένα καινούργιο σχήμα, τους Nada Surf. Με την υποστήριξη του Ric Ocasek (κιθάρες και φωνητικά στους Cars), αυτό το power pop τρίο, υπόγραψε στην Electra και από τότε έχει κυκλοφορήσει δυο άλμπουμ και ένα e.p. χωρίς όμως να'χει κάποια ιδιαίτερη απήχηση, έξω απ'τους κύκλους του ανεξάρτητου κολλεγιακού rock.
Ο ήχος τους ξεκινά μάλλον από τα progressive παιχνίδια των Pavement και φτάνει μέχρι το μελωδικό pop rock των Weezer, ενώ επίσης δείχνουν να έχουν επηρεαστεί αρκετά απ'τους θρυλικούς Posies (πως θα μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά άλλωστε!..)
Το Let Go, είναι λοιπόν το τρίτο άλμπουμ των Nada Surf και στην Ευρώπη το κυκλοφορεί η γαλλική Labels. Συνεχίζει στον ίδιο δρόμο των προηγούμενων δουλειών τους, με μια πεντακάθαρη παραγωγή, πεντακάθαρες (σχεδόν) κιθάρες και φωνητικά.
Ξεκινά αρκετά καλά με το "Blizzard Of '77", ένα κομμάτι σε στυλ Neil Young (εποχής After The Gold Rush) με ακουστικές κιθάρες και μια αγγελική διπλή αρμονία στα φωνητικά. Συνεχίζει, ακόμα καλύτερα, με το "The Way You Wear Your Head", το σίγουρο hit και μαζί το πρώτο single του δίσκου. Με έναν ρυθμό στις κιθάρες και στα ντραμς που σε ξεσηκώνει να γυρίσεις την ένταση στο 10, και με στίχους όπως: "I'd like to say goodbye to a complicated mind" είναι ίσως ένα απ'τα καλύτερα κομμάτια που θ'ακούσετε φέτος. Ένα single απ'αυτά που πετυχαίνουν κέντρο, ας το πούμε έτσι..
Γενικά ο δίσκος, όμως, δε θα έλεγα ότι είναι υψηλών εντάσεων. Οι Nada Surf δίνουν παντού περισσότερο έμφαση σε μελωδικά δεύτερα φωνητικα και αρμονίες, παρά σε σκληρές garage κιθάρες. Μάλλον -για να κάνουμε και το σχετικό αστειάκι- θα ισχύει ότι αν έχεις τη λέξη surf στο όνομα σου, τότε θα πρέπει να τραγουδάς σαν τους Beach Boys.
Σε αυτό το στυλ λοιπόν, έχουμε εδώ τραγούδια όπως το "Blonde On Blonde" (για το πώς να επιβιώνει κανείς σε μια μεγαλούπολη, ακούγοντας Bob Dylan στο walkman) ή το "Inside Of Love". Αρκετά καλή στιγμή του δίσκου είναι επίσης το "Fruit Fly", με μια Pavement ακουστική εισαγωγή και στη συνέχεια ένα ξέσπασμα από κιθάρες και Pet Sounds φωνητικά.
Στη συνέχεια ο δίσκος παραμένει σε παρόμοια επίπεδα, με τραγούδια καλοπαιγμένα και αρκετά προσεγμένα, έτσι ώστε να μπορούν να ακουστούν όλα άνετα από τα αμερικάνικα κολλεγιακά ραδιόφωνα. Ραδιοφωνικό είναι το "Happy Kid", με τις κιθάρες να μη σκληραίνουν ποτέ πάνω απ'όσο θα επιτρεπόταν. Επίσης ραδιοφωνικό είναι και το "No Quick Fix", που θα αρέσει σίγουρα στους θαυμαστές του Evan Dando, γιατί μοιάζει να είναι βγαλμένο, μέσα από το "Come On Feel.." των Lemonheads.
Αυτό ακριβώς είναι όμως και για μένα, το πρόβλημα του "Let Go". Θυμίζει πολύ συγκεκριμένα πράγματα σε πολλά σημεία και πουθενά δεν αποκτά μια δικιά του ταυτότητα. Του λείπει αυτός ο φρέσκος αέρας, όπως αυτός που είχαν φέρει π.χ. οι Fountains Of Wayne με το ντεμπούτο τους ή τα πανέξυπνα τραγούδια, στα οποία μας είχε συνηθίσει ο Evan Dando...
Για να καταλήξω λοιπόν, το "Let Go" δεν είναι ένας άσχημος δίσκος. Αντίθετα, μπορεί να σταθεί άνετα στην συλλογή σας, αν σας αρέσουν συγκροτήματα όπως τα παραπάνω. Υπάρχουν στιγμές αρκετά καλές, που δείχνουν μουσικούς με ταλέντο, αλλά υπάρχουν και επίσης αρκετές στιγμές στις οποίες αυτό το ταλέντο φαίνεται να μένει κάτω απ'την επιφάνεια και να περιορίζεται σε κάποια εύκολα αναμασήματα. Θα σας συμβούλευα να προσεγγίσετε αυτόν τον τελευταίο δίσκο των Nada Surf με προσοχή...
