Η σουηδική κολλεκτίβα που περιλαμβάνει τους ίδιους, τους Poprace, τους Starlet και τους Club 8 όχι μόνο "καλά κρατεί", αλλά έχει γίνει ένα μικρό κέντρο ενδιαφέροντος για τον indie pop fan. Για τους Starlet τα είχαμε πει πριν μερικές ημέρες -εδώ έχουμε όμως πολύ πιο κολλητικά πράγματα. Ανάλαφρη και άμεσα πιασάρικη folk pop, διακριτική, χαρούμενη κι ευαίσθητη, light όσο το 1/3 των Belle and Sebastian, αέρινη...
O Johan Angergard έφτιαξε τους Acid House Kings μια δεκαετία πριν με τον αδερφό του Niklas και η τραγουδίστρια Julia Lannerheim ήρθε λίγο αργότερα. Οι τρεις τους σχηματίζουν ένα μινιμαλιστικό σύνολο που ό,τι προσθέτει, το κρύβει ελαφρώς κατόπιν, χάριν της μελωδίας. Μιας μελωδίας που θυμίζει σαφώς κάποιες άλλες, χωρίς όμως να φτάνει ποτέ να αντιγράφει.
Ακόμη πιο σημαντικό είναι όμως ότι το "Mondays Are Like Tuesdays and Tuesdays are Like Wednesdays" δεν ξεφουσκώνει στο μυαλό μας, τόσο γρήγορα όσο φουσκώνει. Μπορεί να είναι ένα album που δεν σε ενοχλεί (οποιοσδήποτε θα μπορούσε να το ακούσει και να αναγνωρίσει τα hooks του), όμως είναι τα μικρά στοιχεία, η αρμονία και η ευαισθησία, το καλό γράψιμο, που το κάνουν να κρατά -για τις ανάλογες στιγμές βέβαια.
Φαίνεται ότι ο Angergard, σε αντίθεση με ότι κάνει με τους Club 8, εδώ βγάζει το πιο ελαφρύ απωθημένο του, με μια αέρινη pop, γλυκιά και με φως, με καμπανωτές κιθάρες και διακριτικές προσθήκες, όπως το ξυλόφωνο του "One Two Three Four".
Σε συνδυασμό με τους στίχους που ξεκινούν από αναφορές στην ζωή της πόλης της Στοκχόλμης και φτάνουν σε καταθλιπτικές τηλεοπτικές σειρές, τα φωνητικά που καταφεύγουν σε "λα λα λα" και "μπα ντα ντα" και τα στυλάτα πλήκτρα, το νέο album των Acid House Kings αποτελεί μια αψεγάδιαστη επιλογή για τους φίλους της αγνής pop, της Sarah Records και του Nick Drake...
Όπως βλέπετε, προσπάθησα να μην αναφέρω περισσότερο από μία φορά τους Belle and Sebastian...
