Με τι μουσική θα ντύνατε ένα road movie (του Quentin Tarantino π.χ) για τις περιπέτειες ενός ψυχοπαθή που σκορπίζει βία και σφαίρες, σε μια περιπλάνηση στους δρόμους της καλιφορνέζικης ερήμου; Εγώ προσωπικά, δε θα έβρισκα καλύτερη, απ'τη μουσική των Josh Homme και Nick Oliveri, κατά (μουσικόν) κόσμον γνωστοί σαν Queens Of The Stone Age.
Πρίν δύο χρόνια, με το πραγματικά αξιόλογο Rated R, είχαν αφήσει πολλές υποσχέσεις στον χώρο της σκληρής μουσικής, ένα χώρο που εμένα προσωπικά, δεν καταφέρνει να με πείθει πάντα τόσο εύκολα, σήμερα. Το Songs For The Deaf, είναι λοιπόν το τρίτο, πολυαναμενόμενο άλμπουμ τους απ'την Interscope, σε παραγωγή του ίδιου του Homme αυτή τη φορά. Βρίσκει τους QOTSA ακόμα πιο σκοτεινούς, σ'αυτό το ταξίδι τους στην καλιφορνέζικη έρημο. Παρέα τους κάνουν, ο Mark Lanegan (Screaming Trees) πάλι, σε κιθάρες και φωνητικά και ο Dave Grohl (Nirvana - Foo Fighters) πίσω απ'τα ντραμς. Δύο άτομα που σίγουρα, έχουν δεί και έχουν κάνει πολλά.
Αυτός ο καινούργιος δίσκος, είναι ένα ασταμάτητο χτύπημα από ωμό ακατέργαστο rock, με τα τραγούδια να ανοίγονται σε διάφορα σημεία από παρουσιαστές, σαν σε μια ραδιοφωνική εκπομπή. Οι επιρροές είναι πάλι πολλές και εμφανείς, αλλά και πολύ καλά δεμένες μεταξύ τους, δίνοντας έτσι στον δίσκο ένα δικό του προσωπικό ήχο, σκληρό και σύγχρονο.
Στις κιθάρες, Homme και Lanegan, αραδιάζουν παντού μια σειρά riffs από Hendrix μέχρι Sabbath, ενώ πουθενά δεν κρύβουν την αγάπη τους για συγκροτήματα όπως Ramones, Stooges και Metallica. Αλλά και η παρουσία του Grohl, δεν περνάει με τίποτα απαρατήρητη. Στα ντραμς ο ήχος είναι μουντός και ξερός, δίνοντας μια αίσθηση αρχών 70's, ενώ η τεχνική του σαν ντράμερ, είναι φυσικά ανδιαμφισβήτητη.
Το δίσκο ανοίγει μια μεταλική έκρηξη που λέγεται You Think I Aint Worth A Dollar But I Feel Like A Millionaire και με τον Homme να ουρλιάζει Give it to me, give me some more!.. Τέλειο! Ακολουθεί το No One Knows, πρώτο single και σίγουρα ένα απ'τα πιο όμορφα τραγούδια που θα βρείτε εδώ. Με μια Beatles/White Album ατμόσφαιρα σε κιθάρες και φωνητικά και τον Grohl, να μη σταματάει τα γεμίσματα στα ντραμς του.
Στη συνέχεια, τραγούδια όπως τα First It Giveth ή το The Sky Is Falling, κρατούν την ένταση στο τέρμα και χαρίζουν στον δίσκο παράλληλα, αυτή τη σκοτεινή διάθεση του. Πολύ καλό το A Song For The Dead, με ένα αλύπητο riff και την κιθάρα να θυμίζει Hendrix, τόσο πολύ σε σημεία, που σίγουρα είναι κάτι σαν φόρος τιμής απ'το συγκρότημα.
Ο Homme είναι η κύρια, αλλά όχι και η μοναδική φωνή στον δίσκο, Lanegan και Oliveri, τραγουδούν κι αυτοί σε μερικά κομμάτια. Ο Lanegan είναι για παράδειγμα η φωνή στο Hanging Tree, με ένα στοιχειωμένο ρυθμό ντραμς και μπάσσου και με δεύτερα φωνητικά στο προσκήνιο, να υπογραμμίζουν την πένθιμη ατμόσφαιρα ενός τραγουδιού με τέτοιο τίτλο. Γενικά τα δεύτερα φωνητικά δεν παύουν σχεδόν πουθενά, δίνουν στον δίσκο ένα χρώμα πιστό στα hard rock 70's αλλά και στα grunge 90's.
Ειλικρινά δεν βρίσκω μια αδύνατη στιγμή ανάμεσα στα Songs For The Deaf. Τετράλεπτα τραγούδια χωρίς πολλές πολλές περιπλοκές ή τραβηγμένα τζαμαρίσματα, απλό rock δηλαδή, όπως έπρεπε να ήταν. Το συγκρότημα χτυπά παντού ανελέητα (σε εξαιρετικά κομμάτια όπως τα Gonna Leave You ή το God Is In The Radio) και περνά από τα γρήγορα βαριά riffs στην ψυχεδέλεια με την άνεση αυτού που ξέρει τι κάνει. Λείπει επίσης, ένας σεβασμός προς αυτούς τους κλασικούς κανόνες των rock τραγουδιών, πράγμα που κάνει την υπόθεση πιο συναρπαστική και αν μη τι άλλο, σύγχρονη.
To μοναδικό σημείο, που η ένταση πέφτει είναι το ακουστικό Mosquito Song. Μελαγχολικό και χαμένο, με τον Homme και την κιθάρα του, να τον συνοδεύουν ένα ακορντεόν και μια ενορχήστρωση σε πνευστά και έγχορδα.
Επίσης μια απ'τις καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι το Another Love Song (απ'τον Lanegan πάλι αν δε κάνω λάθος). Χωρίς πολλά λόγια, τέλειο garage rock, βγαλμένο κατευθείαν απ'τη δεκαετία '60. Σίγουρη επιτυχία για χoρό στα rock clubs... Garage είναι και το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο, μια διασκευή στο Everybody's Gonna Be Happy των Kinks, μια επιλογή για κλείσιμο που "δένει" σιγουρα, μόνο με τον τίτλο της, το όλο σύνολο.
Για να καταλήξω λοιπόν, οι QOTSA με αυτό το τρίτο άλμπουμ έχουν σίγουρα κατασταλάξει πλέον, στο τι θέλουν και στο τι τους αρέσει. Παραδίδουν μια δουλειά σύγχρονη και εστιασμένη, πραγματικά πολύ καλή, απ'την αρχή ως το τέλος. Νομίζω ότι δύσκολα θα ακούσετε, καλύτερο σκληρό rock από αυτό των Songs For The Deaf φέτος. Επενδύστε άφοβα γιατί αξίζει τα λεφτά του.
