Aλλαγές φέρνει το 'Lovehatetragedy': Ο τραγουδιστής Jacoby Shaddix -πρώην Coby Dick- τραγουδά πλέον, αντί να ραπάρει, με μια πιο συναισθηματική -ως μελώ- χροιά, στίχους που μας εισάγουν στα άδυτα της πονεμένης ψυχής του. Κι ένας άνθρωπος που έχει περάσει πολλά, πείνα, οικογένεια με δυσλειτουργικά προβλήματα, αλκοολισμό, ναρκωτικά, εφηβική κατάθλιψη, έχει ένα διαφορετικό τρόπο για να τραγουδά για όλα αυτά, εκτός της πηγαίας επιθετικότητας που συνήθως συνεπάγονται.
Η παραγωγή πάντως του Brendan O'Brien βοηθά σ'αυτό το "pure rock" concept και καταφέρνει να ενισχύει το πιασάρικο bonus κάποιων κομματιών, αλλά το κουαρτέτο από την California δεν δείχνει κάτι ιδιαίτερο, πέρα από την προσπάθεια αλλαγής (προς τα πίσω;), το humour (που μέχρι τώρα έλειπε παντελώς) και μια έκπληξη "γούστου", τη διασκευή του "Gouge Away' των Pixies, που αποτελεί (δυστυχώς) και το highlight του 'Lovehatetragedy'.
Το επιθετικό opening track "M-80" ανήκει επίσης στα καλύτερα, ενώ η επιλογή του poppy "She Loves Me Not" για πρώτο single, μάλλον ως παραπλανητική μπορεί να χαρακτηριστεί, και λόγω ύφους και λόγω ερμηνείας.
Ενώ ουσιαστικά επιθυμούν να φύγουν ένα βήμα πιο πέρα από τα rap-rock, nu-metal, ή όπως θέλετε πέστε τα, κλισέ, οι Papa Roach κλείνονται σε ένα ακόμα πιο κλισέ 80s heavy rock και μάλιστα χωρίς το απαραίτητο υλικό για να το στηρίξουν.
