Aπό τις μεγάλες μπάντες των 80s (εντός ή εκτός εισαγωγικών), οι Simple Minds ήταν εκείνοι που δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στα 'απαιτητικά' 90s. Οι U2 και Depeche Mode, για παράδειγμα, έκαναν τις απαραίτητες 'τσαχπινιές' και δεν ζημιώθηκαν, τουλάχιστον στον καιρό που έπρεπε (αλλά και διαχρονικά, αν και είναι μεγάλη συζήτηση, δε νομίζω να ...έχασαν).
Αντιθέτως για τον Jim Kerr και την παρέα του δεν υπήρξε μέλλον μετά το massive 'Once Upon a Time' (1985) και την λιγότερο εμπορική επιλογή του 'Street Fighting Years' (1989) που σχημάτισε την γραμμή για την παραγκώνισή τους από το μουσικό προσκήνιο. Από εκεί και πέρα οι Simple Minds έμοιαζαν χαμένοι στο διάστημα, ή καλύτερα ανάμεσα σ'αυτό που θα ήθελαν ίσως να παίξουν και σ'αυτό που 'έπρεπε'...
Και στο 'Cry' δεν δείχνουν σημάδια βελτίωσης και ενδείξεις πιθανής επιβίωσης. Το ομώνυμο κοιτάζει πίσω στις μέρες του 'New Gold Dream', αλλά παρ' όλα αυτά ανήκει στα highlights, μαζί με το πιασάρικο "Spaceface" και το "Sleeping Girl".
Από εκεί και πέρα, ουσία ...με το κυάλι. Συνθέσεις χωρίς ιδιαίτερη ταυτότητα, που ανήκουν στα 80s και το πολύ πολύ φτάνουν μέχρι την "Pop" περίοδο των U2 ή τους Stabbing Westward. Οι απρόσωπες electroειδείς ασκήσεις και οι disco pop προσθήκες δεν είναι οι διαφορετικές προσθήκες στους ίδιους κυρίαρχους παρωχημένους ήχους των πλήκτρων. Καλά, για τις κάκιστες μπαλλάντες, δεν το συζητάμε... Ευτυχώς που υπάρχουν και τα ζεστά φωνητικά του Kerr για να κρατούν τις ισορροπίες.
Δεν ξέρω τι μπορούμε να περιμένουμε από τους Jim Kerr και Charlie Burchill που έχουν απομείνει από την original σύνθεση. Οι fans τους θα βρουν απλώς αναμνήσεις, με την ψευδαίσθηση της 'επιστροφής στα παλιά' και την προσθήκη κάποιων fake σύγχρονων στοιχείων. Οι υπόλοιποι θα βρουν μια μπάντα ακόμα μπερδεμένη που όταν δεν βρίσκεται στις καλές συνθετικές στιγμές της (τα τρία κομμάτια που αναφέραμε) είναι αφόρητα βαρετή και μουσικά ...φλυαρούσα.
