Μακριά από το μελωδικό punk των τριών προηγούμενων album, το κουιντέτο από το Milwaukee επιδίδεται σιγά σιγά σε ένα σαφή επαναπροσδιορισμό του ήχου του. Μετά τις πιο poppy συνθέσεις του "Very Emergency", αλλά και πολλά προβλήματα και εγχειρίσεις του τραγουδιστή Davey von Bohlen, η ιδιαίτερη ευαίσθητη άποψή τους στο rock, παίρνει πιο βρετανικές διαστάσεις.
Σημαντική η βοήθεια του Stephen Street (Smiths, Blur), στον οποίο οφείλονται οι όμορφες, εκλεπτυσμένες ενορχηστρώσεις και με τα πλήκτρα και τις ευγενείς κιθάρες που αλληλοσυμπληρώνουν τα αναμενόμενα "ευχαριστώ" του πολυπαθούς Davey von Bohlen, στη ζωή. Η εφηβική, επιθετική τους στάση έχει δώσει τη θέση της σε ένα πιο σοφιστικέ/σκεπτόμενο κώδικα λειτουργίας, που παραμένει όμως αρκετά κυκλοθυμικός και παιχνιδιάρικος κάποιες στιγμές, για να κρατήσει τις ισορροπίες.
Οι μελωδίες διαθέτουν τη χροιά των Travis, χωρίς όμως ποτέ να φτάνουν τις κορυφαίες πιασάρικες στιγμές τους, ενώ παράλληλα δεν απομακρύνονται αισθητά από τον αμερικάνικο indie ήχο στον οποίο έχουν πάρει master εν μέρει οι Flaming Lips, οι Superchunk και κάποτε οι REM.
Όσο όμως αγαπητός κι αν είναι ο ήχος τους στους εραστές μιας αγγλοαμερικάνικης indie-pop, δεν φτάνει ούτε τη μεγαλοπρέπεια των Mercury Rev, αλλά ούτε και την ευαισθησία των ...Coldplay. Συμπαθητικοί ναι, ευάκουστοι ναι, αλλά κατά βάση υποκατάστατα της πραγματικής μας ανάγκης.
