Να ανανεώσουν, όσο αυτό είναι δυνατόν, το "κουρασμένο" (ακόμα και για τους ίδιους, σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις τους) nu-metal προσπαθούν οι Korn στο πέμπτο τους full album, αλλά τα βασικά συστατικά παραμένουν τα ίδια.
Τα 80s στοιχειώνουν αναπόφευκτα τη ροκ πλευρά της αισθητικής τους και οι επεξεργασμένες κιθάρες, οι industrial και γοτθικές πινελιές ενώνονται στο συμπαγές και κλασάτο nu-metal που ανδρώθηκε στα χέρια τους. "Μεγάλοι", "κακοί", οι Korn, αλλά κατά βάθος heavy-pop, μέσα στο θόρυβο, τις επικές εξάρσεις και το ακατάσχετο rapping.
Ο frontman Jonathan Davis αρχίζει να τραγουδά σιγά σιγά, δείχνοντας τη φωνητική του δύναμη στο μεγαλοπρεπές "Hating", ενώ επιδίδεται και σε falsetto ασκήσεις στο αέρινο "Hollow Life". Αυτά όμως που θα ξεσηκώσουν και πάλι τα πλήθη ως γνήσια stadium anthems είναι τα "Here to Stay", "Thoughtless", "Alone I Break", "Blame", κομμάτια στα οποία η παραγωγή του Michael Beinhorn δίνει τον όγκο, την καθαρότητα, αλλά και την ηχητική τελειότητα που τους αρμόζει.
Ίσως αν το Untouchables ερχόταν μετά το ντεμπούτο τους στα 1994 (και δεν θα ήταν καθόλου περίεργο ηχητικά), να ήταν η nu-metal κορυφή των 90s. Πάντως τα μονοπάτια που ακολουθούν είναι ξεκάθαρα, τα τραγούδια τους αφορμές για χτύπημα ή τρέξιμο σε άδεια λεωφόρο.
Βέβαια, όσο κι αν προσπαθούν με μικρο-αλλαγές να φρεσκάρουν το εκφράζεσθαι, παραμένουν πολλές φορές αντιγραφείς του ίδιου τους του εαυτού. Οι λάτρεις του nu-metal να μην ανησυχούν όμως: Προφανώς έχουν αρκετό απόθεμα για να το βάλουν στην εμπροσθοφυλακή.
