Αν και ο λογαριασμός έχει χαθεί προ πολλού αυτό το νέο album πρέπει να είναι περίπου το τριακοστό στη καριέρα του, αν συνυπολογίσουμε soundtracks και συνεργασίες ή διάφορα άλλα μουσικά σήματα. Από τους θρύλους της σύγχρονης μουσικής ιστορίας είναι ο μόνος που διαφοροποιείται διαρκώς, ψάχνεται και ίσως αυτός είναι λόγος που τον κάνει τόσο αγαπητό σε εκατομμύρια μουσικόφιλους ανά τον κόσμο. Κάθε δεκαετία είναι και ένα διαφορετικό στυλ.
Δύσκολο να πεις κακή κουβέντα για τον Bowie: Mπορεί τα περισσότερα κομμάτια του Heathen να μην έχουν αυτή την ξεχωριστή γεύση, αλλά είναι η αισθητική και η ξεχωριστή φωνή που μπορεί να δώσει νόημα ακόμη και στο πιο βαρετό κομμάτι. Είναι άλλωστε και το απόσταγμα της εμπειρίας δύο παλιόφιλων που ξανασυναντιούνται. Πολλά από τα κομμάτια είναι προϊόντα της πρωτης του συνεργασίας μετά από δύο δεκαετίες με τον παραγωγό Tony Visconti (Young Americans, Heroes κ.α.).
Ουσιαστικά όμως το Heathen κινείται στο ίδιο ύφος με το προηγούμενο Hours, αποτελώντας τρόπον τινά μια φυσική συνέχειά του και ένα οριστικό τέλος στις ηλεκτρονικές ορμές του Earthling. Η pop είναι η βασική συνισταμένη, με ατμοσφαιρικές, ambient προσμίξεις (στα χωράφια του post-rock μπαίνει στο Sunday), κιθαριστικές στιγμές και glam αναμνήσεις ('Slip Away'). Κομμάτια όπως το 'Slow Burn' μοιάζουν να ξεπήδησαν από τα sessions του Heroes, μόνο που η ποιότητά τους δεν φτάνει αυτή των κομματιών του κλασικού δίσκου.
Να σημειώσουμε ότι μαζί με τον κύριο Visconti έχουμε και άλλους καλεσμένους. Ο Pete Townshend μετά από 22 χρόνια και το δίσκο 'Scary Monsters' ξανασυνεργάζεται μαζί του δίνοντας τις κεφάτες κιθάρες του στο 'Slow Burn', ενώ σε περισσότερα κομμάτια τις κιθάρες ανέλαβε ο David Crohl. Άλλες συμμετοχές είναι αυτές του Moby στο 'Sunday' και των Air στο μετριότατο 'Better Future'.
Δεν ξέρω τι μπορεί να περιμένει ο David Bowie από αυτό το δίσκο αλλά υποψιάζομαι ότι όλοι αυτοί μουσικοί θρύλοι της κατηγορίας του Bowie δεκάρα δε δίνουν για τις πωλήσεις και τις κριτικές, απλώς προτιμούν να περνούν καλά στο studio. Μπορεί να μην οδηγεί πλέον, αλλά να ακολουθεί χωρίς να έχει κανενός είδους κόμπλεξ, χωρίς όμως να αποφεύγει τους μικρούς πειραματισμούς, ακόμα όμως και σ'αυτό το πεδίο τα καταφέρνει σχετικά καλά, ακόμα κι αν το υλικό του δεν τον βοηθά. Το album απέχει αρκετά από την "θριαμβευτική επιστροφή" των διαφημίσεων, αλλά έχει κάποιες στιγμές, όπως τα 'Afraid', 'Everyone Says Hi' και 'A Better Future', αλλά και το 'Slow Burn', που θα προστεθούν επάξια στο ρόστερ των καλών τραγουδιών της καριέρας του, αλλά και δύο αξιόλογες διασκευές, στο 'Cactus' των Pixies και το 'I've Been Waiting For You' του Neil Young.
