Τέτοια εποχή πέρυσι γράφαμε για το “Ghost Of David”, τον προηγούμενο δίσκο του Damien Jurado και κατά πόσο οι υπαρξιακές αλλά και μακάβριες επιταγές του μπορούν να εξαργυρωθούν από το ευρύ indie-pop κοινό. Προφανώς όχι και πολύ, αν κρίνουμε από τις πωλήσεις του. Ο Jurado όμως, ο οποίος βγάζει δίσκο κάθε χρόνο ανελλιπώς, φέτος ξαναχτυπά μέσω της Subpop και εκεί που περιμέναμε άλλο ένα επώδυνο βύθισμα στη μελαγχολική μιζέρια της Αμερικής, εκπλησσόμαστε από τον ήχο του συμπαθούς τραγουδοποιού. Εν ολίγοις, ο Jurado «μπήκε» στην πρίζα, και μαζί με την μπάντα του, τους Gathered in Song, ροκάρει δυνατά και αρκετά εντυπωσιακά.
Όσοι είστε γνώριμοι με τον προηγούμενο ήχου του Damien, που σημαίνει δηλαδή μινιμάλ κιθαριστικά αργά τραγουδάκια με σοβαρό στίχο, ξεχάστε τον. Δεν γνωρίζω αν ο Αμερικάνος βαρέθηκε ή απλά εκδήλωσε την αυτονόητη επιθυμία του να παίξει rock’n’roll, αλλά δυστυχώς η επιλογή του δεν ήταν και τόσο εύστοχη. Κοντολογίς, αν και δύσκολο, το προυπάρχον υλικό του Jurado είναι εξαιρετικό. Αλλάζοντας τη συνταγή δυσκολεύει τόσο τον ίδιο όσο και τους θαυμαστές του. Δεν εξυπακούεται δηλαδή ότι ο πήχυς της ποιότητας που έχει θέσει θα τον ακολουθήσει όσες στροφές και να κάνει στην καριέρα του. Το ίδιο έκανε και ο Conor Oberst, και τα αποτελέσματα ήταν ολίγον αμήχανα.
Θυμίζοντας λίγο από Pixies, το “I Break Chairs” με λιγοστά διαλλείματα είναι στο fast-forward. Φωνητικώς και στιχουργικώς στέκεται αξιοπρεπέστατα, αλλά μουσικά χωλαίνει. Η μέση πνοή ενδιαφέροντος για ακρόαση εξαλείφεται στα τέσσερα με πέντε ακούσματα με ελάχιστες εξαιρέσεις κάποιων τραγουδιών που όλως περιέργως είναι πιο κοντά στο προηγούμενο ύφος του Jurado παρά στο καινούργιο, όπως π.χ. τα “Inevitable” και “Like Titanic”.
H διαδικασία της αλλαγής κρύβει πάντοτε κινδύνους. Αναμφισβήτητα είναι καλοδεχούμενη, χωρίς όμως ιδιαίτερες προσδοκίες -προς αποφυγή απογοητεύσεων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ούτε απογοητεύτηκα αλλά ούτε ενθουσιάστηκα. Εξακολουθώ να ακούω με την ίδια συνέπεια (λιγοστή αλλά θεμιτή μεν) τους προηγούμενους δίσκους του Damien Jurado, αλλά αυτή η παρένθεση, στο μέλλον θα αποτελεί ένα πλήρως δικαιολογημένο ατόπημα. Αν και το πισωγύρισμα θεωρείται εν γένει κατακριτέο, στην περίπτωση του ήχου του τραγουδοποιού, είναι το ιδανικό βήμα. Καλή προσπάθεια, αλλά λίγη.
