Η επιστροφή του πιο σπουδαίου ζευγαριού της σύγχρονης μουσικής και της παρέας του είναι ήδη γεγονός. Όχι βέβαια ότι μας άφησαν να περιμένουμε αρκετά χρόνια, μόλις δύο για την ακρίβεια, αλλά πάντα το καινούργιο τους υλικό είναι λυτρωτικό για τα υπόλοιπα δισκάκια τους που έχουν βαρεθεί να βλέπουν την ακτίνα του cd-player να γαργαλάει την πλάτη τους.
Αισίως η μπάντα από την Νέα Υόρκη μετράει 16 δουλειές στο ενεργητικό της και επιπλέον μετατρέπεται σε πεντάδα με την προσθήκη του Jim O'Rourke. Ο τελευταίος, αν και συμμετείχε ενεργά στο 'NYC ghosts & flowers' στις κιθάρες και την παραγωγή, τώρα πλέον βλέπει το όνομά του γραμμένο στα μέλη και όχι ως ...'additional musician'.
Το παρόν cd πήρε το όνομά του από την οδό που βρίσκεται το studio των SY, η οποία απέχει μόνο κάποιες δεκάδες μέτρα από τους δίδυμους πύργους, τον στόχο δηλαδή της περσινής τρομοκρατικής επίθεσης. Γι' αυτό και οι ηχογραφήσεις του καθυστέρησαν αρκετές εβδομάδες, αφού όλη η εκεί περιοχή είχε αποκλειστεί από τις αστυνομικές αρχές της πόλης.
Το ερώτημα λοιπόν που γεννιέται στον καθένα πριν από την ακρόαση κάθε νέας προσπάθειας των SY είναι αν και αυτή την φορά τα καινούργια τραγούδια, λόγω του περιοριστικού πλαισίου στον ήχο τους, έχουν να δώσουν κάτι παραπάνω στην ήδη σπουδαία πορεία τους.
Το 'Murray street' αποτελεί την ιδανική απάντηση της ίδιας της μπάντας σε όλους τους επικριτές της. Είναι γεγονός ότι στον μουσικό κόσμο έχουν φανατικούς φίλους αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Μέση κατάσταση δεν υπάρχει. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που έχω εισπράξει σχόλια ειρωνείας από άτομα που μόλις έχουν ακούσει ότι το cd που άλλαξε το μουσικό μου κόσμο είναι το 'Goo'...
Για μια ακόμα φορά πειραματίζονται μέχρι τελική πτώσεως με τις κιθάρες, αφήνουν λίγο στο περιθώριο την φωνή της Kim (η οποία ακούγεται μόνο στα δυο τελευταία tracks) και με απλές κινήσεις δημιουργούν ένα ακόμα σπουδαίο cd (να δω πότε θα σταματήσουν…). Οριοθετούν και πάλι τις ρίζες τους μέσα από την punk αισθητική του 'Plastic sun', ηχογραφούν το πλέον βατό πόνημά τους, μετά το 'Sunday' του 'A thousand leaves', στο 'Empty page' και ηδονίζονται με τις χορδές στα 'Karen revisited', 'Rain on tin'.
Μου φαίνεται πια αδύνατο να ξυπνήσω μια μέρα στο κοντινό μέλλον και να ακούσω μια μέτρια δουλειά από τους SY. Ίσως κάτι τέτοιο συμβεί μόνο αν υπάρξει ένας υποτιθέμενος πλανήτης όπου οι κιθάρες θα καταστρέφονται στην πυρά σαν τα βιβλία την περίοδο του μεσαίωνα. Βέβαια σε αυτή την περίπτωση τα πρώτα άτομα που θα εγκαταλείψουν τα εγκόσμια θα είναι η συγκεκριμένη παρέα…
